น้ำใจจากลำตัดเด็กโรงเรียนชุมชนท่าไม้ถึงโรงแรมเจ้าพระยาปาร์ค
ควันหลงจากที่บังเอิญได้ไปร่วมงานวันเด็ก ณ ห้องอาหารข้าวต้มบุฟเฟ่ต์ โรงแรมเจ้าพระยาปาร์ค – ถนนรัชดาภิเษก เมื่อวันเด็กที่ผ่านมา ได้ชมการแสดงลำตัดเด็ก - ศิษย์หวังเต๊ะ และแม่ศรีนวล การแสดงศิลปะพื้นบ้านที่แสดงโดยเด็กๆ แล้วรู้สึกทึ่งในความสามรถของเด็กๆ ทั้ง 12 คน จึงได้คุยกับครูยะ หรือ ครูยุพาปรีชานุกูล ผู้สอนดนตรี และครูเขียด ครูวิลาวัณย์ ฐีตะธรรมนนท์ ครูสอนขับร้อง ประจำโรงเรียนชุมชนวัดหน้าไม้ อ. ลาดหลุมแก้ว จ.ปทุมธานี โรงเรียนเล็กๆ อายุเก่าแก่กว่า 90 ปี สังกัด สำนักงานคะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานหรือ สพฐ. ที่มีนักเรียนอนุบาลถึงมัธยมต้นเพียง 150 คน ที่ครูหวังเต๊ะ ศิลปินแห่งชาติเคยเป็นศิษย์เก่ามาก่อน เนื่องจากท่านเป็นคนพื้นที่โดยกำเนิด นายหวังดี นิมา หรือ เป็นที่รู้จักกันดีว่า “หวังเต๊ะ” เป็นศิลปินผู้มีความสามารถเป็นเลิศ ด้านศิลปะเพลงพื้นบ้าน มีความชำนาญเป็นพิเศษในการแสดงลำตัด โดยตั้งชื่อคณะว่า “ลำตัดหวังเต๊ะ” จนชื่อหวังเต๊ะแทบจะกลายเป็นสัญลักษณ์ของลำตัด หลังจากที่ท่านได้เป็นศิลปินแห่งชาติ ท่านมีความกังวลว่า ศิลปะแขนงนี้จะสูญสลายไปกับกาลเวลา ท่านจึงถ่ายทอดวิชาศิลปะพื้นบ้าน “ลำตัด” ที่ท่านและแม่ศรีนวลเคยสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศไทยจนท่านได้รับเกียรติเป็นศิลปินแห่งชาติประจำปีพุทธศักราช แก่คณะครูที่มีทั้งจากราชภัฎย่านปทุมธานีและจังหวัดใกล้เคียง เพื่อนำไปสืบสานให้คนรุ่นหลังต่อไป ในส่วนของโรงเรียนนี้ ท่านได้มอบภารกิจให้หลานสาว คือ ครูยะ รับหน้าที่ถ่ายทอดวิชาต่อจากท่านหลังจากที่ท่านจากไปแล้ว ครูยะ เล่าว่าครูได้สานต่อปณิธานท่านหวังเต๊ะในการอนุรักษ์และสืบสานการแสดงลำตัด และต่อมาเมื่อ 5 ปีที่แล้วสามารถสร้างวงรำกลองรำมะนาหญิง เป็นแห่งแรกของประเทศไทยขึ้นที่นี้ ส่วนที่มาที่โรงเรียนนำการแสดงมาแสดงในงานวันเด็กที่โรงแรมเจ้าพระยาปาร์ค เนื่องจากโรงแรมให้การสนับสนุนอุปกรณ์การศึกษา ติดตั้งเครื่องกรองน้ำ ปรับปรุงอาคารอนุบาลและสนามเด็กเล่นมาตลอดระยะเวลากว่า 2 ปี โรงเรียนจึงมีความยินดีและเต็มใจที่จะตอบแทนน้ำใจที่ทางโรงแรมมีให้ตลอดมาด้วยการนำการแสดงลำตัดมาแสดงเนื่องในโอกาสวันเด็กในปีนี้ กล่าวได้ว่า หวังเต๊ะ เป็นศิลปินผู้สร้างสรรค์และสืบทอดศิลปะการแสดงพื้นบ้านให้ยืนยงอยู่ได้อย่างน่าภาคภูมิใจ และยังเป็นศิลปินผู้มีคุณธรรมได้ใช้ศิลปะการแสดงเป็นสัมมาชีพอย่างซื่อสัตย์ตลอดมา ทั้งได้ถ่ายทอดศิลปะวิชาให้แก่ทั้งบุคคลในคณะและสถาบันต่างๆ อย่างสม่ำเสมอ เราอดที่จะแอบหวังเพียงว่าเด็กๆ จากโรงเรียนชุมชนวัดหน้าไม้จะสืบสานและอนุรักษ์ลำตัดให้คงสืบไปดังที่ท่านหวังเต๊ะได้สืบสานศิลปะนี้ผ่านลูกหลานมาหลายรุ่นจวบจนท่านจากไป ทิ้งไว้ คือ ศิลปะลำตัด ที่จะต้องไม่มีวันตาย
