happy on October 26, 2013, 05:40:23 PM

ชื่อหนัง :           THE WORLD’S END

ชื่อไทย:            ก๊วนรั่วกู้โลก

วันที่เข้าฉาย       28 พฤศจิกายน 2556  เฉพาะ PARAGON CINEPLEX, SF WORLD CINEMA,

จัดจำหน่าย       บริษัท ยูไนเต็ด อินเตอร์เนชั่นแนล พิคเจอร์ส (ฟาร์ อีสต์)


<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Dj6M5s2g-4c" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=Dj6M5s2g-4c</a>

เรื่องย่อ

                The World’s End ส่วนผสมที่ลงตัวของความเป็นพี่น้องพ้องเพื่อน อารมณ์ขันรสเด็ด การดื่มไม่ยั้ง ทางเลือกในชีวิตที่น่าสงสัย การต่อสู้ประชิดตัวและเซอร์ไพรส์น่าอัศจรรย์ เป็นการร่วมงานกันอีกครั้งระหว่างผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์และสองนักแสดง ไซมอน เพ็กก์และนิค ฟรอสท์ หลังจากภาพยนตร์ฮิตเรื่อง Shaun of the Dead (2004) และ Hot Fuzz (2007)

                เรื่องราวของ The World’s End เริ่มต้นขึ้นในวันที่ 22 มิถุนายน ปี 1990 ในเมืองนิวตัน ฮาเวน ที่อยู่ย่านชานเมืองของอังกฤษ เด็กหนุ่มห้าคนที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ได้เฉลิมฉลองวันเรียนจบด้วยการพยายามจะสรรค์สร้างตำนานการบุกตะลุยผับด้วยกัน แม้ว่าพวกเขาจะกระตือรือร้นและกระดกเบียร์ไปมากแค่ไหน พวกเขากลับไม่ประสบความสำเร็จดังความตั้งใจเพราะพวกเขาไม่สามารถไปถึง เดอะ เวิลด์ส เอนด์ ซึ่งเป็นผับสุดท้ายในลิสต์ของพวกเขาได้

                ประมาณกว่ายี่สิบปีให้หลัง “ห้าทหารเสือ” ต่างคนต่างก็จากบ้านเกิดไปคนละทิศละทาง และตอนนี้ พวกเขาก็เป็นสามี เป็นพ่อ เป็นชายผู้เจริญในหน้าที่การงาน ทุกคนประสบความสำเร็จด้วยดีเว้นแต่แกรี่ คิง (ไซมอน เพ็กก์) อดีตหัวโจกผู้พูดจาคล่องแคล่วของพวกเขา ตอนนี้ เขาเป็นชายวัย 40 ปีที่ยังคงมีความหลังฝังใจกับวัยรุ่นของตัวเอง แกรี่ ผู้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น รับรู้ถึงความห่างเหินระหว่างเขาและแอนดี้ (นิค ฟรอสท์) ผู้เคยเป็นเพื่อนสนิทหมายเลขหนึ่งของเขา เขาก็เลยดึงดันที่จะกลับไปสู่การดื่มมาราธอน “เดอะ โกลเดน ไมล์” อีกครั้ง เขาเกลี้ยกล่อมแอนดี้, สตีเวน (แพ็ดดี้ คอนซิไดน์), โอลิเวอร์ (มาร์ติน ฟรีแมน) และปีเตอร์ (เอ็ดดี้ มาร์สัน) ให้ปฏิบัติภารกิจนี้อีกครั้ง และบ่ายวันศุกร์วันหนึ่ง พวกเขาก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง แกรี่รู้สึกเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ กฎที่ถูกตั้งเอาไว้ก็คือ เวลาหนึ่งคืน ชายห้าคน ผับสิบสองแห่ง และพวกเขาก็ต้องดื่มเบียร์อย่างน้อยหนึ่งไพน์ต่อหนึ่งผับ เมื่อไปถึงนิวตัน ฮาเวน พวกเขาได้พบกับแซม (โรซามุนด์ ไพค์) น้องสาวของโอลิเวอร์ ที่ทั้งแกรี่และสตีเวนต่างก็ยังแอบมีใจให้อยู่

                ขณะที่พวกเขาพยายามที่จะประสานเรื่องในอดีตและปัจจุบันเข้าด้วยกัน การได้พบกับสถานที่เก่าๆ และคนที่พวกเขาเคยรู้จัก ที่ทั้งอันตรายและเพี้ยนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่า การที่พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ เหล่านี้ก็เพื่ออนาคต แต่ไม่ใช่อนาคตของพวกเขาเท่านั้น มันยังเป็นอนาคตของมนุษยชาติด้วย และการไปให้ถึงเดอะ เวิลด์ส เอนด์อาจเป็นสิ่งที่น่ากังวลน้อยที่สุดก็เป็นได้...

                ยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส อินเตอร์เนชันแนล ร่วมกับรีเลทีฟวิตี้ มีเดีย ภูมิใจเสนอ ผลงานสร้างโดยเวิร์คกิ้ง ไตเติล ร่วมกับบิ๊ก ทอล์ค พิคเจอร์ส The World’s End นำแสดงโดยไซมอน เพ็กก์, นิค ฟรอสท์, แพ็ดดี้ คอนซิไดน์, มาร์ติน ฟรีแมน, เอ็ดดี้ มาร์สัน, โรซามุนด์ ไพค์ คัดเลือกนักแสดงโดยนีนา โกลด์, โรเบิร์ต สเติร์น ควบคุมดนตรีโดยนิค แองเจิล ดนตรีโดยสตีเวน ไพรซ์ ออกแบบเมคอัพและทรงผมโดยเจน วอล์คเกอร์ ออกแบบเครื่องแต่งกายโดยกาย สเปแรนซา ลำดับภาพโดยพอล มาชลิส, เอซีอี ออกแบบงานสร้างโดยมาร์คัส โรว์แลนด์ กำกับภาพโดยบิล โป๊ป, เอเอสซี ร่วมอำนวยการสร้างโดยไมริ เบ็ทท์ ควบคุมงานสร้างโดยเจมส์ บิดเดิล, เอ็ดการ์ ไรท์, ไซมอน เพ็กก์, นิค ฟรอสท์, ลิซา ชาซิน เขียนบทโดยไซมอน เพ็กก์และเอ็ดการ์ ไรท์ อำนวยการสร้างโดยนีรา ปาร์ค, ทิม บีแวน, อีริค เฟลเนอร์ กำกับโดยเอ็ดการ์ ไรท์ จัดจำหน่ายโดยยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส อินเตอร์เนชันแนล

happy on October 26, 2013, 05:45:11 PM



THE WORLD’S END

เกี่ยวกับงานสร้าง

          คนเราจะไปได้ถึงขนาดไหนเพื่อหาเบียร์ดื่มซักไพน์หนึ่ง บางที เขาอาจจะยอมไปถึงสุดขอบโลกก็ได้?
   คำถามชวนฉงนนี้ถูกสำรวจโดยผู้กำกับ/มือเขียนบท เอ็ดการ์ ไรท์, นักแสดง/มือเขียนบท ไซมอน เพ็กก์และนักแสดง นิค ฟรอสท์ หลังจากความสำเร็จระดับโลกของพวกเขาจาก Shaun of the Dead และ Hot Fuzz ไรท์มองว่า The World’s End ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ตามมาของคำถามนั้น “อยู่ภายในธรรมเนียมของชาวอังกฤษของการทำตัวไม่รู้เหนือรู้ใต้หรือการสงวนท่าทีเฉยชาต่อหน้าภัยพิบัติ มันเล่าเรื่องราวคืนเที่ยวของพวกหนุ่มๆ ที่เกิดผิดพลาดอย่างร้ายกาจ”
   “ธีมของหนังเรื่องนี้จะเชื่อมโยงกับหนังสองเรื่องก่อนของเรา มันเป็นคนละเรื่องราวที่มีตัวละครแตกต่างออกไปก็จริง แต่ความหมกมุ่นของผมกับไซมอนก็อยู่ในบทหนังทั้งสามเรื่องนี้ครับ”
   เพ็กก์ตั้งข้อสังเกตว่า “สำหรับเราแล้ว หนังเรื่องนี้เป็นหนังฟอร์มใหญ่กว่าเรื่องก่อนๆ”
   “The World’s End เป็นงานที่ทะเยอทะยานจริงๆ ครับ” ไรท์เห็นพ้องด้วย “มันเห็นได้ชัดเจนจากระดับการถ่ายทำของเรา แล้วในเรื่องนี้ เราก็ได้พูดถึงเรื่องที่ว่าการนึกถึงความหลังเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน การมองย้อนกลับไปหรือการพยายามจะกลับไปน่ะครับ ทุกคนใฝ่ฝันถึงการได้ทำในสิ่งที่ต่างออกไป เราต่างก็หวนนึกถึงสมัยวัยรุ่นของตัวเอง หนังแต่ละเรื่องที่ผมสร้างกับไซมอนและนิคมีองค์ประกอบจากชีวิตพวกเราทั้งนั้นแหละครับ”
   เพ็กก์เล่า “มันเป็นหนังที่มีความเป็นส่วนตัวที่สุดจากบรรดาหนังทั้งสามเรื่องของเรา เราได้เรียนรู้จาก Shaun of the Dead ว่ามันเป็นไปได้ที่จะผสมผสานสถานการณ์ซีเรียสเข้ากับคอเมดีและเรื่องอบอุ่นหัวใจ ธีมของ The World’s End จะเชื่อมโยงกับหนังอีกสองเรื่องผ่านทางการที่คนๆ หนึ่งเผชิญหน้ากับกลุ่มคน คนๆ หนึ่งที่เผชิญหน้ากับกองกำลังน่ะครับ”
   ไรท์กล่าวว่า “หนังทั้งสามเรื่องเล่นกับมุมมองตามแบบฉบับที่คนมีต่ออังกฤษครับ เราทั้งชื่นชมพวกเขาและเสียดสีพวกเขาไปพร้อมๆ กัน”
   เพ็กก์กล่าวเสริมว่า การตระเวนเที่ยวผับ “ส่วนหนึ่งมาจากบทที่เอ็ดการ์เคยเขียนทิ้งไว้ในสมัยก่อน ที่มีชื่อว่า Crawl น่ะครับ”
   ไรท์กล่าวยอมรับว่า “ตอนผมเป็นวัยรุ่น ผมเคยตั้งใจไปตระเวนผับสิบห้าแห่งในบ้านเกิดผม ผมไปได้แค่หกหรือเจ็ดแห่งเท่านั้นเอง ผมไม่ค่อยภูมิใจกับมันเท่าไหร่หรอกครับ และสองสามปีให้หลัง ผมก็ได้เขียนบทหนังเกี่ยวกับวัยรุ่นที่ไปตระเวนผับ ความรู้สึกของมันที่เหมือนกับการทำภารกิจ เป็นภารผจญภัยอย่างหนึ่งติดอยู่ในความคิดของผมครับ”
   คอนเซ็ปต์นี้เริ่มเพาะตัวขึ้น ฟรอสท์เล่าว่า “ประมาณ 10 กว่าปีก่อน เอ็ดการ์กับผมคุยกันถึงหนังเกี่ยวกับการตระเวนผับ เราไปเช่ารถและบ้านพักหลังหนึ่ง ด้วยความตั้งใจที่จะลงมือเขียนอะไรซักอย่างขึ้นมา”
   “เราก็แค่ขับรถวนไปมา ฟังดนตรี และไม่ได้เขียนงานเลยซักนิด ซึ่งตอนนี้ ผมก็มานึกเสียใจทีหลัง”
   หลังจาก Hot Fuzz ไอเดียก็กลับมาหาไรท์อีกครั้ง เขากล่าวว่า “ผมนึกถึง Superbad ในตอนที่หนังเรื่องนั้นจะเข้าฉายและผมก็นึกถึงบทเกี่ยวกับการดื่มสมัยวัยรุ่นของผมและการที่ผมไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย แล้วจู่ๆ ผมก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า ถ้าภารกิจการดื่มของวัยรุ่นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นล่ะ...
   “ผมจำได้ว่าไซมอนกับผมยืนอยู่ใกล้ๆ กับสายพานลำเลียงกระเป๋าในซิดนีย์ ระหว่างการเดินทางเพื่อประชาสัมพันธ์ Hot Fuzz ผมบอกกับเขาว่า ‘ผมมีไอเดียอย่างหนึ่งสำหรับหนัง ถ้าในห้านาทีแรก คุณโชว์ภาพหนุ่มๆ ห้าคนนี้ในปี 1990 แล้วก็เร่งเวลาไปข้างหน้า ไปสู่ตอนที่พวกเขาพยายามจะทำภารกิจนี้อีกครั้งตอนเป็นผู้ใหญ่แล้ว แล้วก็ดันมีหายนะจากนอกโลกเกิดขึ้นล่ะ’ เราเริ่มคุยถึงเรื่องนี้ และเริ่มนึกกันว่าหายนะที่ว่านั่นจะเป็นอะไรได้บ้าง”
   เพ็กก์กล่าวว่า “ความคิดของการได้กลับไปสู่ที่ที่คุณจากมา และการที่มันแตกต่างออกไปอย่างมากเป็นสิ่งที่เราคิดเอาไว้อยู่แล้วเพราะเรากำลังอยู่ระหว่างการประชาสัมพันธ์ Hot Fuzz สิ่งที่เราชอบคือไอเดียที่ว่า พอคุณกลับบ้าน ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปและมันก็ไม่ใช่คุณที่เปลี่ยน แต่จริงๆ แล้ว มีบางสิ่งกำลังเกิดขึ้นน่ะครับ”
   ไรท์กล่าวเสริมว่า “นอกจากนั้น คอนเซ็ปต์ยังรวมถึงเรื่องที่ว่าแม้ว่าหนังเรื่องนี้จะจงใจพาพล็อตหักเลี้ยวไปทางซ้าย และแม้ว่าเรื่องราวดั้งเดิมจะเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ เป้าหมายของตัวละคร ภารกิจของพวกเขา ในตอนเริ่มต้นเรื่องก็เหมือนกับในตอนจบเรื่อง แต่อุปสรรคต่างหากล่ะครับที่เปลี่ยนแปลงไป”
   รายละเอียดของทีมงานเองก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นกันในขณะที่โปรเจ็กต์อื่นๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างตรงหน้าพวกเขา หลังจากที่ Hot Fuzz เปิดตัวในปี 2007 ฟรอสท์และเพ็กก์ก็ได้คิดไอเดียสำหรับบทภาพยนตร์ดั้งเดิมชื่อ Paul ซึ่งพวกเขาเขียนบทและนำแสดง ขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน ไรท์เองก็กำลังดัดแปลงบทภาพยนตร์และกำกับภาพยนตร์เรื่อง Scott Pilgrim vs. the World นีรา ปาร์ค ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์ทุกเรื่องที่กล่าวมา เล่าว่า “ต้องใช้เวลาซักพักกว่าไซมอนและเอ็ดการ์จะกลับมารวมตัวกันได้ คุณจะสงสัยด้วยซ้ำไปว่า ‘เราจะทำให้พวกเขากลับมารวมตัวกันอีกครั้งได้รึเปล่า’ น่ะค่ะ”
   พอโปรเจ็กต์ต่างๆ เหล่านั้นเสร็จสมบูรณ์ ทุกคนก็กลับมาเจอกันและกันอีกครั้ง “เราตั้งใจที่จะรวมทีมกันให้ติดครับ” เพ็กก์กล่าว “มันหมายถึงการใช้ผู้อำนวยการสร้างทีมเดิมด้วย นีรากับบิ๊ก ทอล์ค พิคเจอร์สเป็นเหมือนครอบครัว เรามีความหลังกันยาวนาน และเราก็ซาบซึ้งกับการสนับสนุนของทิม บีแวนและอีริคที่เวิร์คกิ้ง ไตเติล ซึ่งเริ่มต้นจาก Shaun of the Dead ครับ”
   ไรท์กล่าวว่า “พวกเขาเป็นอัศวินขี่ม้าขาวในหนังเรื่องนั้น และเป็นจุดเริ่มต้นอาชีพหนังของเรา ตอนนี้ ผ่านมา 10 ปีแล้ว และเราก็เดินหน้าไปด้วยกันครับ”
   เฟลเนอร์เล่า “ผมจำได้ถึงการพบกันครั้งแรกระหว่างผมกับเอ็ดการ์และนีราเมื่อกว่าสิบปีก่อน ในตอนที่คุณได้พบกับกลุ่มคนพรสวรรค์ คุณก็สามารถบอกได้ว่าคุณอยู่ตรงหน้าคนที่น่าตื่นเต้นน่ะครับ”
   “ด้วยสโคปที่กว้างกว่า การสร้าง The World’s End ให้เป็นรูปเป็นร่างก็เลยต้องใช้เวลาพักใหญ่ๆ แต่ผมรู้ว่าไอเดียจะพรั่งพรูออกจากความคิดของไซมอนและเอ็ดการ์ พวกเขาเป็นทีมที่ชาญฉลาดจริงๆ ครับ”
   ปาร์คเผยว่า “ตอนที่เราเริ่มต้น มันเป็นการเจอหน้ากันทุกคืน แล้วก็พบกันในวันรุ่งขึ้น ตอนนั้น เรายังไม่มีครอบครัว ในการผลักดัน The World’s End เข้าสู่กระบวนการเขียนบท ฉันก็ได้จัดตารางเวลาให้กับเอ็ดการ์และไซมอนเพื่อแสดงให้พวกเขาเห็นว่า เราจะจัดให้พวกเขาอยู่ในห้องเดียวกันนานสองสามสัปดาห์ได้ที่ไหนและอย่างไรน่ะค่ะ”
   “สิ่งที่พวกเขาทำคือกาวางแผนทุกอย่างไว้บนฟลิปชาร์ท พอคุณเดินเข้าไป พวกเขาก็จะสามารถเล่าให้คุณฟังได้ทุกฉากเลยล่ะค่ะ”
   เพ็กก์กล่าวยืนยันว่า “ผมกับเอ็ดการ์มักจะเขียนงานในห้องเดียวกันครับ” ในกลางปี 2011 พวกเขาได้ทำงานเขียนบท The World’s End อย่างจริงๆ จังๆ ที่ออฟฟิศในอเมริกาของเวิร์คกิ้ง ไตเติล “ถึงตอนนั้น เราก็คิดถึงหนังเรื่องนี้มาได้ซักพักใหญ่ๆ แล้ว” ไรท์บอก “มันก็เลยหลั่งไหลออกมาเองครับ”
   “มันเป็นกระบวนการเขียนบทที่ค่อนข้างเร็วทีเดียวครับ” เพ็กก์กล่าวเห็นพ้องด้วย “ถึงตอนนี้ เราก็มีจังหวะของเราแล้ว เราเข้าใจวิธีการทำงานของกันและกัน เราคิดอ่านแบบเดียวกัน อาจจะมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ และเราก็นำประสบการณ์ชีวิตของเราเองมาใส่ใน The World’s End ด้วยครับ”
   “ในแง่ของแนวหนัง เราได้ใช้คำอุปมาอุปมัยและไอเดียเกี่ยวกับสังคมไซไฟอังกฤษ เราไม่ได้ล้อเลียนพวกเขา แต่เรามองคอนเซ็ปต์นี้ในแง่มุมขบขันครับ จอห์น วินด์แฮมเป็นนักเขียนที่มีอิทธิพลสำคัญต่อเรา”


          ไรท์กล่าวเสริมว่า “เช่นเดียวกับซีรีส์ Quatermass และหนังอย่าง as Invasion of the Body Snatchers และผลงานของจอห์น คริสโตเฟอร์ ผมคิดว่าเหตุผลที่เราเลือกหนังสังคมไซไฟจากยุค 50s, 60s และ 70s ก็เพราะความสนุกสนานทางธีมที่เรามีได้กับคำถามเรื่องตัวตน มันมีธีมเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างตัวคุณที่อายุมากกว่าและตัวคุณที่อายุน้อยกว่า รวมถึงความรู้สึกแปลกแยกที่เกิดขึ้นในตอนที่คุณกลับไปบ้านเกิดแล้วพบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย แต่ทุกอย่างกลับต่างออกไปครับ”
   เฟลเนอร์กล่าวเสริมว่า “ไซมอนและเอ็ดการ์รู้จักแนวหนังนั้นดีแต่สำหรับผม สิ่งที่สำคัญคือเรื่องราวนี้ยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง”
   ไรท์สรุปว่า “ดังนั้น สิ่งที่เรามีใน The World’s End คือหนังไซไฟหวาดระแวง ที่ผสมผสานกับการรวมตัวกันเพื่อตระเวนผับ ซึ่งในที่นี้เหมือนกับภารกิจในยุคกลาง ที่มีกษัตริย์อาร์เธอร์ที่ไร้ความรับผิดชอบเป็นหัวหน้าครับ!”
   ระหว่างที่เขียนบทกับไรท์ เพ็กก์ในฐานะนักแสดงก็กำลังเตรียมพร้อมเพื่อรับบทแกรี่ คิง ตัวละครหลักของเรื่อง เขาเล่าว่า “ผมกับเอ็ดการ์คุยเล่นกันว่าในหนังที่มีการคืนสู่เหย้าอย่างใน The Big Chill มันมีศพเพราะมีคนตาย ใน The World’s End แกรี่เป็นศพครับ! ตอนที่เขาได้ไปพบเพื่อนเก่าทีละคนเพื่อเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาร่วมตระเวนผับใน ‘เดอะ โกลเดน ไมล์’ มันเหมือนว่าพวกเขาได้เห็นวิญญาณจากอดีตของพวกเขาน่ะครับ”
   ไรท์กล่าวรำพึงว่า “เราอยากให้แกรี่ดูเป็นแบบนั้นในตอนเริ่มต้น ผมเชื่อว่าหลายคนจะเคยมีประสบการณ์ของการตัดขาดเพื่อนสมัยเรียนที่พวกเขาเคยสนิทด้วย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม บางทีเพื่อนคนนี้อาจมีปัญหาและคุณก็ไม่อยากจะไปยุ่งกับปัญหาพวกนั้นก็ได้”
   “เราทุกคนต่างก็มีตัวละครแบบแกรี่ คิงในชีวิตของเราและในหลายๆ แง่มุม ก็มีส่วนหนึ่งของเขาอยู่ในตัวผมและไซมอน มากกว่าที่เราอยากจะยอมรับอีกนะครับ”
   เพ็กก์ตั้งข้อสังเกตว่า “พวกเราสองคนคิดกันว่าเหตุผลที่เขาแต่งตัวแบบนั้นไม่ได้เป็นเพราะเขาแต่งตัวแบบนั้นมาตั้งแต่ปี 1990 แต่เป็นเพราะว่านี่คือคืนพิเศษ มันเหมือนเจ้าหน้าที่ทหารที่แต่งตัวเต็มยศ ติดเหรียญตราและสวมถุงมือสีขาวน่ะครับ”
   ไรท์สารภาพว่า “ถ้าคุณอ่านชีวประวัติของไซมอน คุณก็จะรู้ว่าเขาเคยมี ‘ช่วงกอธ’ ของเขา มีภาพเขาตอนไว้ทรงผมประหลาด ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราอยากได้เขามารับบทแกรี่ มันทำให้ไซมอนดูแตกต่างจากหนังเรื่องอื่นๆ ของเรา อารมณ์ของตัวละครตัวนี้แตกต่างจากบทอื่นๆ ของเขา [ในหนังเรื่องก่อนๆ ของทีม] น่ะครับ”
   เพ็กก์กล่าวว่า “ผมไม่เคยย้อมผมเป็นสีดำ ดังนั้น การได้ย้อมผมสำหรับหนังเรื่องนี้ก็เป็นเหมือนการทำให้ความฝันอย่างหนึ่งเป็นจริง และชุดในเรื่องก็เป็นชุดแบบที่ผมน่าจะเคยใส่ตอนผมอายุ 18 ปีด้วยครับ”
   ไรท์กล่าวว่า “แกรี่อาจให้ความรู้สึกเศร้านิดๆ แต่ผมคิดว่าไซมอนสามารถถ่ายทอดลุคนั้นออกมาได้ สำหรับผม เขาดูเจ๋งอย่างน่าประหลาดครับ”
   เพ็กก์กล่าวรำพึง “จริงๆ แล้ว ผมรู้สึกว่าแกรี่เป็นโศกนาฏกรรมเดินได้ เขาย้อมผมเป็นสีดำทุกๆ สองสัปดาห์ และเขาก็ยึดติดกับค่ำคืนนั้นเมื่อกว่า 20 ปีก่อน ซึ่งเป็นจุดสูงสุดในความสำเร็จของเขา สิ่งที่ทำให้ตัวละครตัวนี้สนุกที่จะเขียนและแสดงคือการที่เขาไม่ค่อยคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองซักเท่าไหร่ และเขาก็ยังคงกล่อมทุกคนได้อยู่หมัด สำหรับการผจญภัยที่เป็นยิ่งกว่าที่เขาคาดหวังเอาไว้เสียอีก”
   เพ็กก์กล่าวว่า ขั้นตอนการเกลี้ยกล่อมให้คนอื่นๆ ร่วมปฏิบัติภารกิจ “เดอะ โกลเดน ไมล์” กับแกรี่นั้น “เป็นอะไรที่เขียนสนุกครับ ฉากชักจูงใจพวกนั้น ในฐานะนักแสดง ผมพบว่ามันเป็นเรื่องน่าพึงพอใจทีเดียวที่ได้แสดงแบบมีไดอะล็อค แกรี่คุกคามปีเตอร์ ป้อยอโอลิเวอร์ ท้าทายสตีเวนและแบล็คเมลแอนดี้ครับ”
   “ผมมักจะปล่อยให้เอ็ดการ์เขียนเรื่องแอ็กชัน ยกตัวอย่างเช่น การสู้ที่เดอะ บีไฮฟ์ เป็นอะไรที่พิเศษสุด ด้วยความที่เขาได้ร่วมงานกับ [ผู้ออกแบบการต่อสู้] แบรด อัลลันมาก่อน เอ็ดการ์ก็เลยสามารถคิดภาพออกถึงสิ่งสร้างสรรค์ต่างๆ ที่แบรดจะคิดขึ้นมาได้น่ะครับ”
« Last Edit: October 26, 2013, 05:47:48 PM by happy »

happy on October 26, 2013, 05:49:20 PM
           เอ็ดดี้ มาร์สัน ผู้รับบทปีเตอร์ กล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “ฉากบีไฮฟ์ ฝีมือ [ผู้ออกแบบงานสร้าง] มาร์คัส โรว์แลนด์และทีมงานของพวกเขา เป็นอะไรที่วิเศษสุด เราจะพังมันทุกวัน แล้วพวกเขาก็จะสร้างฉากนี้ขึ้นมาใหม่ เพื่อที่เราจะได้ถ่ายทำอีกมุมมองหนึ่ง แล้วก็พังมันอีกรอบครับ”
   การฝึกฝนอย่างหนักจนถึงนาทีของการถ่ายทำซีเควนซ์ต่อสู้ช่วยให้นักแสดงสวมบทตัวละครของพวกเขาและทำการเตรียมพร้อมอย่างปลอดภัย มาร์สันชื่นชมทีมงานของอัลลันในการสอดส่องบทให้ “รวมตัวละครเข้าไปในการต่อสู้เพื่อที่คุณจะได้ไม่ทิ้งตัวละครของคุณไว้เบื้องหลัง มันมีตรรกะบางอย่างในวิธีการต่อสู้ของตัวละครพวกนี้ แทนที่พวกเขาจะมีความสามารถในการต่อสู้อยู่แล้ว ซึ่งมันก็จะช่วยเพิ่มความชื่นชมให้กับผู้ชมมากขึ้นไปอีก”
   โรซามุนด์ ไพค์ ผู้รับบท แซม ตั้งข้อสังเกตว่า “ฉากหนึ่งที่ฉันชอบคือฉากที่แกรี่ลงไม้ลงมือจริงๆ แต่เป้าหมายหลักของเขากลับเป็นการพยายามไม่ทำให้เบียร์หกน่ะค่ะ”
   ไรท์กล่าวขยายความว่า “คุณต้องให้เวลากับการถ่ายทำฉากแอ็กชันและให้สตันท์ออกมาถูกที่ถูกทาง แต่คุณก็ต้องพยายามสร้างฉากคอเมดีและไดอะล็อคให้เร็วขึ้น ซึ่งก็เป็นเรื่องดีสำหรับการแสดง ไกด์ไลน์สำหรับแอ็กชันคือคนพวกนี้ไม่ได้มีพลังพิเศษ มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเรื่องราวครับ เราคำนึงถึงหนังไอ้หนุ่มหมัดเมาของเฉินหลง ที่ยิ่งเขาดื่มหนักเท่าไหร่ พลังในการต่อสู้ของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น มันมีความกล้าบ้าบิ่นที่เกิดขึ้นในตอนที่คนเราเมา และเราก็อยากให้พระเอกของเราไม่กลัวอะไรมากขึ้นและทำตัวบ้าระห่ำมากขึ้นเรื่อยๆ ครับ”
   “แบรด อัลลันได้ทำงานและฝึกฝนกับเฉินหลงมาเป็นปีๆ เขาก็เลยนำความดุดันและความคิดสร้างสรรค์มาสู่การจัดฉากนั้นๆ ได้ แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ผมอยากให้สิ่งที่ผู้ชมได้เห็นเป็นสิ่งที่อาจเกิดขึ้นที่ผับในท้องถิ่นของคุณ เป็นการทะเลาะกันในผับน่ะครับ”
   ถึงกระนั้น มาร์ติน ฟรีแมน ผู้รับบทโอลิเวอร์ ก็กล่าวว่า “ทีมสตันท์ใน The World’s End ดูเหมือนจะมาจากอีกโลกหนึ่งเลยครับ แน่นอนว่าพวกเขาเป็นแบบนั้นเพราะนี่เป็นหนังจากเอ็ดการ์และไซมอนนี่ครับ...”
   “ผมอาสาที่จะแสดงสตันท์เองบ้าง และผมก็สามารถวาดลวดลายในการต่อสู้ที่ถูกออกแบบมาได้ แต่การถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะงั้นรึ? ผมขอส่งต่อหน้าที่นี้ให้สตันท์ดับเบิลของผมดีกว่า”
   ไรท์ตั้งข้อสังเกตว่า “ระหว่างหนังเรื่องนี้ นักแสดงหลายคนของเราไม่ใช่สตันท์ดับเบิล คุณจะได้เห็นใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจนในหลายๆ ฉากครับ”
   ฟรอสท์ตั้งข้อสังเกตว่า “พอผมเลิกคิดมากเรื่องที่ว่ายิ่งคุณต่อยพวกเขาแรงมากเท่าไหร่ ทีมที่วิเศษสุดของแบรดดูเหมือนจะสนุกมากขึ้นเท่านั้น ผมชอบการแสดงฉากต่อสู้นะ ฉากโปรดของผมคือฉากที่บีไฮฟ์ ที่ซึ่งผมใช้ม้านั่งสูงเป็นอาวุธ ผมกับไซมอนอยากให้พวกสตันท์ทึ่งกับเราครับ”
   “พวกเขาน่าประทับใจมาก” ไพค์กล่าวชื่นชม “นิคมีฝีเท้าที่ไวมาก และไซมอนก็สามารถถ่ายทอดอารมณ์ทางใบหน้าได้อย่างดีเยี่ยม”
   สิ่งที่จำเป็นต่อฉากแอ็กชันทำให้เพ็กก์ต้อง “เริ่มฝึกล่วงหน้าอย่างน้อยก็เจ็ดเดือน ในตอนที่ผมยังถ่ายทำ Star Trek Into Darkness อยู่ ผมอยากให้แกรี่เป็นหนึ่งในคนที่ไม่ควรจะมีชีวิตรอดแต่เขากลับดูเพรียวบางและฟิตมาก เหมือนร็อคสตาร์บางคนที่เราทุกคนรู้จัก คุณจะคิดว่า ‘ระบบการเผาผลาญของผู้ชายคนนี้ทำจากอะไรกันแน่’ น่ะครับ”
   ไรท์กล่าวเสริม “แกรี่เป็นคนมุทะลุครับ แต่เขาเป็นคนเดียวที่มีแผนการ คนอื่นๆ ไม่มีแผนอะไรเลย พวกเขาก็เลยต้องคอยตามอย่างเดียว แกรี่แสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญอย่างคาดไม่ถึงในตอนที่เรื่องพิลึกๆ เกิดขึ้น และเขาก็เดินหน้าพุ่งชนอุปสรรคชิ้นโตที่ขวางหน้าเขา เขาเป็นคนดื้อรั้น และคนอื่นๆ ก็ถูกกวาดต้อนตามเขามาด้วยน่ะครับ”
   ในตอนเขียนบท The World’s End ด้วยกัน ทั้งคู่มักคำนึงถึงการดึงให้ผู้ชมเข้ามามีส่วนร่วมเสมอ เพ็กก์ให้ความเห็นว่า “ผมกับเอ็ดการ์ชื่นชอบการบอกใบ้ให้ผู้ชมรู้ว่าพล็อตอาจจะเดินหน้าไปทางไหน รวมถึงความเชื่อมโยงที่เป็นไปได้ให้พวกเขาสังเกตเห็นน่ะครับ เราได้ใส่เอาเงื่อนงำต่างๆ เข้าไป และเราก็จะจัดฉากสิ่งต่างๆ ที่จะส่งผลในช่วงหลังๆ ของเรื่อง มันทำให้หนังเรื่องนี้ให้ความรู้สึกสนุกสนานและมีการสื่อสารระหว่างกัน เราเคารพในตัวผู้ชมและสติปัญญาของพวกเขาครับ”
   เฟลเนอร์ยืนยันว่า The World’s End มี “บทที่สนุกและกระชับมากๆ และผมคงต้องบอกว่า มันซับซ้อนกว่าบทเรื่องแรกๆ ของพวกเขาเสียอีก”
   “ผู้ชมจะสนุกสนานกับหนังเรื่องนี้ได้แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยดูหนังเรื่องก่อนๆ ของพวกเขา หรือเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจของหนังแนวนี้ แต่คนที่เก็ทมุขพวกนั้นก็จะรู้สึกสนุกสนาน ซึ่งผมรู้ว่ามันเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผู้ชมภักดีต่อทีมนี้น่ะครับ”
   แฟนผลงานของทีมชุดนี้คงจะจัดให้ภาพยนตร์เรื่องใหม่นี้เป็นภาคที่สามของสิ่งที่เพ็กก์เรียกว่าเป็น “ไตรภาค Blood and Ice Cream” และที่ไรท์พูดถึงว่าเป็นไตรภาค “Three Flavours: Cornetto” เอ็ดการ์ที่เป็นคนชื่นชอบหนัง อยากเรียกมันแบบนั้น” เพ็กก์กล่าว “เพื่อแสดงความเคารพต่อคริสตอฟ คีสโลว์สกี้และไตรภาค ‘Three Colors’ ของเขาน่ะครับ”
   “เอ็ดการ์ได้ใส่คอร์เน็ตโต้ [แบรนด์ไอศกรีมยอดนิยมของอังกฤษ] เข้าไปใน Shaun of the Dead และเราก็อ้างถึงมันอย่างโจ่งแจ้งมากขึ้นใน Hot Fuzz”
   ไรท์สารภาพว่า “การปรากฏของไอศกรีมคอร์เน็ตโต้ใน Shaun of the Dead เกิดขึ้นเพราะมันเป็นยารักษาอาการเมาค้างสำหรับผมและเพราะมันดูเหมือนเป็นสิ่งตลกที่ตัวละครของนิค ฟรอสท์จะอยากกินในเช้าวันอาทิตย์น่ะครับ”
   “มันโผล่มาอีกครั้งเพราะเราได้คอร์เน็ตโต้ฟรีในงานรอบปฐมทัศน์ของเรื่อง Shaun of the Dead เราก็เลยคิดว่าถ้าเราใส่คอร์เน็ตโต้เข้าไปใน Hot Fuzz เราก็น่าจะได้คอร์เน็ตโต้ในงานรอบปฐมทัศน์หนังเรื่องนั้นเหมือนกัน แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ เรากลับไม่ได้มันมา ผมรู้สึกผิดหวังกับการไม่ได้ไอศกรีมฟรี แต่ถึงตอนนั้น มันก็สายไปแล้ว”
   เพ็กก์กล่าวต่อว่า “จู่ๆ เราก็มีสิ่งที่เชื่อมโยงกันในหนังทั้งสองเรื่อง เราก็เลยรู้สึกว่ามันควรจะมีการพูดถึงไอศกรีมคอร์เน็ตโต้ใน The World’s End ด้วย ถึงแม้เราจะพูดถึงมันเพียงน้อยนิด แต่เราก็หวังว่าแฟนๆ จะชื่นชมเรื่องนี้นะครับ”
   นิค ฟรอสท์เล่าว่า “ไซมอน, เอ็ดการ์, นีราและผมคำนึงถึงแฟนๆ เสมอ พวกเขามีความคิดอ่านเรื่องคอเมดี มีความรักในหนังแนวนี้และการต่อสู้ของลูกผู้ชายเหมือนๆ กับพวกเรา เพราะเมื่อคุณเข้าไปในผับเหมือนที่เราทำในหนังสามเรื่องนี้ คุณก็จะต้องประเมินภัยคุกคามของความรุนแรงใหม่อยู่เสมอครับ”
   “แล้วทางออกอยู่ไหนล่ะ? ถ้าไฟไหม้ล่ะ? มีทางเลือกอะไรให้เราบ้างล่ะ?”
   นอกเหนือจากคำถามสำคัญเหล่านั้นแล้ว ผู้ชมที่เป็นสาวกโปรเจ็กต์ของทีมงานชุดนี้จะชื่นชมเป็นพิเศษที่ภาพยนตร์เรืองใหม่นี้ทำให้ฟรอสท์ “พบความท้าทายของการรับบทตัวละครที่ซับซ้อนกว่า” ในขณะที่เพ็กก์รับบทแอนดี้ “เราได้เขียนบทการโต้คารมที่แตกต่างออกไประหว่างผมกับนิคในหนังเรื่องนี้ แอนดี้ไม่ใช่คนติดสอยห้อยตามที่จงรักภักดีซักเท่าไหร่ และจริงๆ แล้ว เขาเป็นคนที่วิจารณ์แกรี่หนักที่สุดด้วยความชิงชังด้วย แอนดี้ไปจากนิวตัน ฮาเวนเพราะมันเป็นตัวแทนของความผิดหวังและอดีตน่ะครับ”
   ไรท์กล่าวว่า “นิคเล่นบทที่ค้านกับตัวเองในหนังเรื่องนี้ ซึ่งออกมาได้เยี่ยมมาก เขาดุดันเป็นพิเศษในฐานะเพื่อนผู้จริงจังของไซมอนใน The World’s End เราชื่นชอบการสลับพวกเขาให้แตกต่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังเรื่องก่อนๆ ของเราครับ”
   ฟรอสท์เผยว่า “ผมได้ดูดราฟท์แรกตอนที่ทุกคนได้ดูมัน และผมก็กระโจนเข้าไปพร้อมด้วยความคิดเห็นเล็กๆ จากจุดนั้น ผมเพิ่มฟรอสท์ติ้งนิดๆ หน่อยๆ เข้าไปในตัวละครของผมน่ะครับ”
   “แอนดี้เป็นแฟมิลีแมน ที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว เขาเป็นหุ้นส่วนบริษัทกฎหมายที่ประสบความสำเร็จ เขาไม่แฮปปี้เลยที่แกรี่วาดฝันว่าจะสานต่อเรื่องราวครั้งก่อนเก่า แต่การผิดหวังกับแกรี่เมื่อหลายปีก่อนเป็นสิ่งที่หล่อหลอมชีวิตผู้ใหญ่ของแอนดี้ และตอนนี้ เขาก็จะต้องกลับไปนิวตัน ฮาเวน เพื่อแก้ไขมันครับ”
   เฟลเนอร์รำพึงว่า “ครั้งนี้ ตัวละครอยู่กันคนละทิศละทาง แทนที่จะอยู่รวมกัน เสน่ห์ของนิคและไซมอนในฐานะคู่หูบนหน้าจอคือคุณอยากจะคลุกคลีอยู่กับพวกเขา คุณอยากจะเข้าผับกับพวกเขา บางคนอาจจะอยากนอนกับพวกเขาด้วยซ้ำไป แม้ว่านั่นจะไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะทำก็ตามแต่พวกเขาก็มีเสน่ห์มากครับ”
   “เมื่ออยู่นอกจอ การอยู่ใกล้พวกเขาเป็นเรื่องน่ายินดีมากและพวกเขาก็เป็นมืออาชีพอย่างเหลือเชื่อ ซึ่งสำหรับคนเป็นผู้อำนวยการสร้างแล้ว เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง”
   ปาร์คเล่าว่า “มันมีความรู้สึกแบบพี่น้องเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อน Spaced [ซีรีส์ก่อนหน้าภาพยนตร์ทั้งสามเรื่อง] ซะอีกค่ะ ไซมอนกับนิคดึงเอาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวกันและกันออกมา ฉันจำได้ว่าตอนที่เราอ่านบท    Shaun of the Dead ฉันเห็นทิมและอีริคมองกันทำนองว่า ‘ช่าย มันจะต้องเวิร์คแน่ๆ’ น่ะค่ะ”
   ไรท์ตั้งข้อสังเกตว่า “ใน Spaced ไซมอนกับนิคมาหาผมโดยที่พวกเขาสนิทกันอยู่แล้ว พวกเขาสามารถต่อประโยคกันจนจบได้ พวกเขามีสัญชาตญาณตามธรรมชาติอยู่แล้วครับ”
   “ในชีวิตของเรา” ฟรอสท์ให้ความเห็น “มิตรภาพระหว่างผมกับไซมอนอาจจะแข็งแกร่งที่สุด ความสัมพันธ์ระหว่างเราพัฒนาขึ้น แต่ของตัวละครใน The World’s End ไม่ได้เป็นแบบนั้นครับ”
   บทบาทที่เพิ่มมากขึ้นในบทเพื่อนของเพ็กก์และฟรอสท์ทำให้กระบวนการของมือเขียนบทและผู้กำกับมีสีสันมากขึ้นไปอีก ฟรอสท์กล่าวว่า “ผมต้องพัฒนาตัวเองครับ ผมไม่อยากจะถูกบดบังจากนักแสดงคนอื่นหรอก”
   ปาร์คกล่าวเสริมว่า “สำหรับนักแสดงคนอื่นๆ ไซมอนและเอ็ดการ์รู้ว่าพวกเขาต้องการใคร พวกเขาเขียนตัวละครพวกนั้นขึ้นมาตามเสียงของนักแสดงเหล่านั้นค่ะ”
   เพ็กก์กล่าวยืนยันว่า “เรามีนักแสดงเหล่านี้อยู่ในใจ จนถึงขั้นที่ว่าเรามักจะเขียน ‘เอ็ดดี้ มาร์สัน’ แทนที่จะเป็น ‘พีท’ เราอยากได้นักแสดงพวกนี้ที่กำลังอยู่ในช่วงขาขึ้นน่ะครับ”
   “และสิ่งที่เราได้ก็คือชายวัย 40 ปีที่ทำตัวเป็นเด็กได้อย่างเหลือเชื่อด้วยครับ”
   มาร์สันกล่าวชื่นชมว่า “มาร์ติน ฟรีแมนเป็นคนรอบรู้มากๆ ครับโดยเฉพาะเรื่องดนตรี เขาก็เลยมักจะตั้งคำถามให้พวกเราแข่งกันตอบ”
   “เราคุยเล่นกัน เราได้รับค่าจ้างให้ไปทำงานในผับ ส่วนนิค ฟรอสท์ก็เป็นตัวโจ๊กประจำกลุ่มครับ”
   ไรท์เล่าว่า “บางครั้ง พวกเขาก็ทำตัวปัญญาอ่อนมากๆ จนจะต้องมีการจัดระเบียบอยู่เรื่อยๆ ครับ!”
   แม้ว่าชีวิตจะไม่เลียนแบบศิลปะซะทีเดียว ความสมัครสมานสามัคคีในกองถ่ายก็เป็นส่วนต่อขยายตามธรรมชาติของปฏิสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นตามบท แพ็ดดี้ คอนซิไดน์ ผู้รับบท สตีเวน เล่าว่า “ตัวละครพวกนี้เป็นคนที่ไม่ได้โตขึ้นมากเท่าที่พวกเขาคิด ผู้ชมคนไหนๆ ก็ตามก็จะสามารถเข้าถึงความรู้สึกนั้นได้ สิ่งที่ตลกและน่าเชื่อก็คือความสัมพันธ์ภายในกลุ่มเข้ามามีบทบาทและพวกเขาก็กลับไปใช้สัญชาตญาณแบบวัยรุ่นอีกครั้งครับ”
   “สตีเวน ตัวละครของผม ต้องการจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม แต่ไม่เคยทำได้เพราะแกรี่ ‘ร็อคสตาร์ฝึกหัด’ มักจะอยู่เหนือเขาเสมอ แม้ว่าสตีเวนจะพยายามทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเขาตอนนี้กับตัวเขาเมื่อ 18 ปีก่อน ความรู้สึกเก่าๆ ก็กลับคืนมา และความขุ่นข้องหมองใจของเขาก็ปรากฏขึ้นด้วยครับ”
   ไรท์กล่าวชื่นชมคอนซิไดน์ว่าสามารถ “รับบทลูกสุนัขที่อ่อนไหว แต่ก็ปล่อยหมัดได้ แพ็ดดี้ยอดเยี่ยมมากๆ ในฉากแอ็กชันครับ”
   คอนซิไดน์และฟรีแมนเคยร่วมงานกับทีมงานกลุ่มนี้มาก่อน ในขณะที่มาร์สันเป็นที่จับตามองของทุกคนเพราะผลงานของเขาในภาพยนตร์หลากหลาย เพ็กก์เล่าว่า “หลังจากได้เห็นฝีมือดรามาของเขา เราก็คิดว่าเอ็ดดี้น่าจะสามารถแสดงคอเมดีแบบนี้ได้ เขาได้นำความอ่อนหวานที่พิเศษสุดมาสู่ตัวปีเตอร์ครับ”
   ไรท์กล่าวเสริมว่า “ผมเคยพบกับเอ็ดดี้หลายครั้ง ผมก็เลยรู้ว่าเขาสามารถแสดงตลกได้ ระหว่างที่ผมเขียนบทนั้นสำหรับเขา ผมก็นึกถึงตัวละครของเขาใน Vera Drake ที่เขารับบทชายคนดีผู้ซื่อสัตย์ด้วยครับ”
   มาร์สันมองว่า The World’s End เป็น “หนังเกี่ยวกับวิกฤติการณ์วัยกลางคน ที่พยายามจะค้นหาตัวเองอีกครั้ง คนพวกนี้กำลังเผชิญกับภาวะนั้น เหมือนอย่างเราทุกคน และการที่พวกเขาเจอกับสถานการณ์สุดโต่งที่ไม่ธรรมดาคือที่มาของคอเมดีครับ ปีเตอร์เป็นเหมือนไม้ประดับของกลุ่ม ตลอดทั้งเรื่อง ปีเตอร์จะต้องหาความกล้าหาญและความมั่นใจของตัวเอง เพราะเขายังคงรู้สึกไม่มั่นใจเหมือนสมัยเป็นวัยรุ่นไม่เปลี่ยนครับ”
   “นักแสดงต้องอาศัยศิลปะและความคล่องแคล่วในตอนที่คุณทำอะไรที่เฉียบคมและตลกขบขันแบบนี้ และยังต้องอาศัยการออกแบบการเคลื่อนไหวที่สัมพันธ์กับจังหวะเวลาด้วย ผมอยากจะร่วมงานกับคนที่ชำนาญในทักษะเหล่านั้นและเรียนรู้จากพวกเขา นิคและไซมอนกับเอ็ดการ์ทำงานร่วมกันได้อย่างดีเยี่ยมครับ”
   เขากล่าวเสริมว่า “ถ้าเราอายุน้อยกว่านี้ มันคงจะเป็นการแข่งขันกันระหว่างนักแสดงเพราะพวกเราทุกคนต่างก็อยากจะเป็นดาราดัง แต่ตอนนี้ เราแต่งงานมีครอบครัวแล้ว และเราก็หาเลี้ยงชีพตัวเองได้แล้ว เราก็เลยสามารถสนับสนุนกันและกันได้ เรามีความสุขกับการได้อยู่ด้วยกันและรู้สึกมั่นใจในสิ่งที่เราทำครับ”
   คอนซิไดน์ ผู้กำกับมาร์สันจนโด่งดังใน Tyrannosaur สารภาพว่า “ผมหมดรักการแสดงไปซักพัก แต่การทำงานใน The Word’s End ทำให้ไฟในตัวผมกลับมาลุกโชนอีกครั้ง เอ็ดการ์เป็นผู้กำกับที่มั่นใจมากๆ และเมื่อคุณทำงานกับคนที่เอื้อเฟื้อ คุณก็จะได้เรียนรู้เรื่อยๆ มันมีพลังงานที่แตกต่างกันมากมายรอบตัวผมในหนังเรื่องนี้ เหมือนไซมอนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการเลยครับ”
   “แกรี่เป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยมสำหรับไซมอน เขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและการปฏิเสธตัวเองครับ” ฟรีแมนกล่าว “ตอนที่เขาและเอ็ดการ์บอกผมว่ามีใครอีกที่อยู่ในลิสต์คนที่พวกเขาต้องการให้มารับบทเพื่อนๆ ผมก็อยากจะร่วมงานกับพวกเขาอีกครั้งเพื่อรับบทโอลิเวอร์ครับ”

   

happy on October 26, 2013, 05:49:50 PM
          ไรท์เล่าว่า “บทนี้ถูกเขียนขึ้นเพื่อมาร์ติน แต่มันก็เป็นบทที่เกิดจากการรวมเพื่อนหลายๆ คนของผมเข้าด้วยกัน และพวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนผมอยู่นะครับ”   
   ฟรีแมนเล่าว่า “ผมชื่นชอบสิ่งที่บทหนังเรื่องนี้พูดถึงมิตรภาพ การสูญเสียมันและพยายามกอบกู้มันกลับคืนมาน่ะครับ”
   “ในบรรดาเพื่อนๆ ทั้งห้าคน โอลิเวอร์เป็นคนที่ปล่อยวางมากที่สุด เขาเป็นแบบนั้นเสมอ และเขาก็เป็นคนที่เสแสร้งและมีความทะเยอทะยานถึงวอลล์สตรีทตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เขามีมือถือก่อนคนอื่นๆ และตอนนี้ เขาก็สวมหูฟังบลูทูธตลอดเวลา มันไม่ใช่ผมเลย ผมก็เลยต้องอาศัยการแสดงเข้าช่วยครับ”
   โรซามุนด์ ไพค์ ตั้งข้อสังเกตว่า การแสดงเป็นสิ่งจำเป็นจริงๆ ซะด้วยสำหรับฉากการดื่มไม่ยั้ง เธอเล่าว่า “สิ่งที่หนุ่มๆ ของเราดื่มตลอดทั้งเรื่องไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ค่ะ แต่มันเป็นเครื่องดื่มผสมที่น่าสนใจ ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะมีเบสเป็นครีมโซดา และผสมน้ำมะนาวลงไปหน่อยน่ะค่ะ”
   เวิร์คกิ้ง ไตเติลได้เชื้อเชิญไพค์ให้เข้ามาร่วมทดลองอ่านบทเรื่องนี้และแสดงบทแซม น้องสาวของโอลิเวอร์ ผู้ซึ่งตัวตนของเธอในสมัยเรียนก็เพียงพอแล้วที่จะรักษาตำแหน่งของโอลิเวอร์ในกลุ่มนี้เอาไว้ได้ ในทางกลับกัน การแสดงของไพค์ตอนอ่านบทก็เพียงพอที่จะทำให้เธอมีตำแหน่งในทีมนักแสดงด้วยเช่นกัน เพ็กก์เล่าว่า “หลังจากนั้น มันก็เหมือนว่า ‘เรารู้นะว่าเธอเก่ง แต่เธอเก่งจริงๆ’ เธอไปมีลูกเพราะเราไม่เริ่มต้นถ่ายทำกันจริงๆ จังๆ จนกระทั่งแปดเดือนให้หลัง ซึ่งถึงตอนนั้น เธอก็ทำให้เราทุกคนประหลาดใจด้วยฝีมือการต่อสู้ของเธอครับ”
   ไพค์ตั้งข้อสังเกตว่า “ฉันรู้ว่าฉันจะต้องพร้อมสำหรับการกระชากหน้า ดึงทึ้งผม และการฉุดกระชาก การต่อสู้และสตันท์ของเรื่องนี้จะต้องก้าวไปอีกระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องเจ๋งมาก มันสนุกกว่าตอนที่ฉันได้ฟันดาบในหนังเรื่องอื่นๆ เสียอีก เพราะส่วนผสมพวกนี้มันทั้งรุนแรงและสนุกมากๆ ค่ะ”
   “ด้วยความที่ฉันเคยดูหนังเรื่องอื่นๆ ของพวกเขา ฉันก็เลยมองเห็นได้ว่าเอ็ดการ์จะทำอะไรฐานะผู้กำกับ พร้อมด้วยคู่หูที่เพอร์เฟ็กต์อย่าง [ผู้กำกับภาพ] บิล โป๊ป และบทหนังเรื่องใหม่นี้ที่ทำให้ฉันหัวเราะตั้งแต่หน้าแรก เราต่างก็จินตนาการได้ถึงการกลับมาเจอกับเพื่อนที่เราไม่ได้เจอตั้งแต่สมัยเรียน ซึ่งรวมถึงคนที่ไม่ได้ไปไหนด้วย ถ้าคุณนึกถึงคนๆ นั้นไม่ได้ มันอาจเป็นคุณก็ได้ บางที นั่นอาจเป็นสิ่งที่คนพูดถึงฉัน...”
   ไรท์เผยว่า “รอสถามผมว่า ‘ตัวละครของฉันมีที่มาจากไหน’ แล้วผมก็เล่าให้รอสฟังว่าจริงๆ แล้ว แซมมีที่มาจากแฟนเก่าผม รอสถามว่าเรายังติดต่อกันอยู่ไหม แม้ว่าเราจะเคยเดทกันเมื่อ 21 ปีที่แล้ว เธอก็ยังเป็นเพื่อนผมอยู่ ดังนั้น รอสก็เลยไปพบกับเธอเพื่อรับประทานอาหารร่วมกับเธอในบ้านเกิดของเธอ และดูเหมือนว่าพวกเธอจะสนุกกันมาก ผมไม่รู้ว่าพวกเธอคุยเรื่องอะไรกันและผมก็ไม่แน่ใจว่าผมจะอยากรู้ด้วย แต่รอสกลับมาบอกผมว่า ‘ฉันเข้าใจแล้วค่ะ’ ตัวละครของรอสออกมาได้ดีเยี่ยมมาก ผมก็หวังว่าแฟนเก่าผมจะแฮปปี้นะครับ”
   “รอสเป็นนักแสดงแบบ ‘เมธ็อด’ สุดๆ เธอดื่มเบียร์ประกอบฉากหมดไพน์เลย เธอทุ่มเทให้กับฉากแอ็กชันสุดตัว และตั้งคำถามว่า ‘ทำไมฉันถึงแสดงช็อตนั้นไม่ได้’ แทนที่จะให้สตันท์วูแมนเข้ามาน่ะครับ”
   ไพค์ตั้งข้อสังเกตว่า “ฉันไม่เคยแสดงหนังกับคนในกลุ่มนี้มาก่อน แต่ทุกคนเคยผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว พวกเขาไม่ได้หายตัวเข้าไปในเทรลเลอร์หรือห้องแต่งตัวน่ะค่ะ”
   ฟรอสท์เล่าว่า “เรามักจะนั่งมองผิวสีขาวอมชมพูของโรซามุนด์ ที่ไร้ตำหนิ แล้วเราก็จะร้องเพลงให้เธอฟัง”
   เพ็กก์กล่าวเสริมว่า “เธอเดินเข้ามาในสภาพแวดล้อมที่มีความเป็นผู้ชายสูงมาก แต่กลับรู้สึกไม่เคอะเขินอะไร สำหรับนักแสดงที่เอ็ดการ์ไม่เคยรู้จักมาก่อนจากหนังเรื่องก่อนๆ เขาก็จะใช้เวลามากขึ้นในการทำให้พวกเขารู้สึกสบายใจขึ้นน่ะครับ”
   เพ็กก์กล่าวว่า ความรู้สึกในกองถ่ายของเอ็ดการ์ ไรท์ “คือคุณกำลังทำงานกับเพอร์เฟ็กชันนิสต์ ผมชื่นชมพรสวรรค์ของเอ็ดการ์และความรอบรู้เรื่องหนังของเขามาตลอด เขาเติบโตขึ้นในฐานะผู้กำกับและมีความรู้เชิงเทคนิคมหาศาลเลยครับ”
   อีริค เฟลเนอร์ให้ความเห็นว่า “นี่คือผู้กำกับที่รู้ว่าเขาต้องการอะไร มุมไหนและช็อตไหนน่ะครับ”
   นีรา ปาร์คกล่าวยืนยันว่า “ระหว่างการถ่ายทำหนังเรื่องแรกที่ฉันได้ร่วมงานกับเอ็ดการ์ เราเข้ากันได้ทันทีเพราะเราต่างก็มีอารมณ์ขันที่คล้ายกันมากๆ และเพราะพวกเราไม่มีใครอยากประนีประนอมเว้นแต่เราต้องทำจริงๆ ในวันที่สี่ มันดึกมากแล้ว และฉันก็บอกเขาแบบนั้น แต่เขาก็บอกว่า ‘ผมจะต้องถ่ายช็อตนี้ให้ได้’ ซึ่งเขาก็ทำได้และเขาก็พูดถูก เพราะมันทำให้ฉากนั้นดีขึ้นมากจริงๆ เขารู้ดีว่าเขาต้องการอะไรเพื่อให้ฉากนั้นๆ เวิร์คน่ะค่ะ”
   ผู้กำกับรู้ดีว่าเขาต้องการร่วมงานกับผู้กำกับภาพบิล โป๊ปอีกครั้งหลังจากการได้ร่วมงานกันมาแล้วใน Scott Pilgrim vs. the World ไรท์กล่าวว่า “คุณจะไม่เจอคนที่เก่งในเรื่องการถ่ายทำแอ็กชัน การแสดงและเข้ากับนักแสดงได้มากนักหรอกครับ บิลมีประสบการณ์กว้างขวาง ไม่มีช็อตไหนที่เขาไม่เคยถ่ายทำ แต่เขาไม่เคยมีทัศนคติที่ว่า ‘เคยทำมาแล้ว’ เขาจะตื่นเต้นกับทุกๆ ฉากและมีไอเดียมากมาย เราได้พัฒนาการสื่อสารทางลัดระหว่างกันได้อย่างรวดเร็วและเขาก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีของผมครับ”
   “ผมรู้ว่าเขาจะเพิ่มความรู้สึกแบบหนังเข้าไปในโลเกชันต่างๆ ของอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่เขาเป็นผู้กำกับภาพชาวอเมริกันที่ถ่ายทำผับอังกฤษน่ะครับ”
   เมื่อรู้ว่าเขาจะถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้กับโป๊ป ไรท์ก็ “สู้เพื่อให้ได้ถ่ายทำหนังเรื่องนี้ด้วยฟิล์ม ผมไม่ได้ดูถูกการถ่ายทำแบบดิจิตอลนะครับ แต่เราถ่ายทำ Shaun of the Dead และ Hot Fuzz ด้วยฟิล์ม 35 ม.ม. และผมก็อยากให้ The World’s End เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ส่วนโปรล็อก ที่เป็นปี 1990 จะถูกถ่ายทำด้วยฟิล์ม 16 ม.ม.ครับ”
   ในฐานะผู้กำกับ คอนซิไดน์ตั้งข้อสังเกตว่า “สิ่งที่ผมชื่นชอบเกี่ยวกับเอ็ดการ์คือเขาคิดถึงหนังเรื่องนี้อย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว เขามีทักษะเชิงเทคนิคเช่นกับการตั้งกล้อง แต่สิ่งที่สำคัญก็คือเขาชื่นชอบการแสดงและอยากให้นักแสดงทำให้เขาหัวเราะน่ะครับ”
   เมื่อบทเขียนเสร็จเรียบร้อยก่อนหน้าการถ่ายทำ ไรท์ก็ตั้งข้อสังเกตว่า กฎของเขาระหว่างช่วงการซ้อมและพรีโปรดักชันคือ “ซ้อมให้มันเหมือนละครเวทีนิดๆ เราไม่ค่อยได้อิมโพรไวส์กันในกองถ่ายหรอกครับ”
   ผู้กำกับสนับสนุนให้ทีมนักแสดงหลักใช้เวลากับนักแสดงรุ่นเยาว์ที่รับบทตัวละครของพวกเขาในวัยรุ่น แคล แม็คคริสตัล โค้ชสอนการเคลื่อนไหวได้ร่วมงานกับนักแสดงทั้ง 10 คน และให้พวกเขาออกกำลังกายเลียนแบบท่าทางและจัดการให้พวกเขามีลักษณะการเคลื่อนไหวบางอย่างที่จะเชื่อมช่วงเวลาทั้งสองเข้าด้วยกัน ไรท์กล่าวว่า “เราได้จัดการออกกำลังกาย ‘เลียนแบบ’ ที่เราจะให้นักแสดงรุ่นเยาว์เลียนแบบนักแสดงที่อายุมกกว่า มันสนุกดีที่ได้เห็นพวกเขาเลียนแบบกันน่ะครับ”
   ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ออกแบบท่าเคลื่อนไหวด้วยเช่นกันคือลิทซา บิกซ์เลอร์ ผู้ออกแบบท่าเคลื่อนไหว ผู้ซึ่งร่วมกับทีมของเธอ ดูแลตัวประกอบท้องถิ่นและตัวประกอบจากเอเจนซี แดนเซอร์ และนักแสดงสตันท์ บิกซ์เลอร์เคยทำหน้าที่คล้ายๆ กันนี้ใน Shaun of the Dead มาก่อนและไรท์ก็อยากให้การเคลื่อนไหวบนหน้าจอของเขาตรงกับในภาพที่เขาวาดเอาไว้
   นักแสดงบางคนจะสร้างความประหลาดใจให้กับผู้ชม แต่หลายคนจะปรากฏตัวใน The World’s End ด้วยความภาคภูมิใจหลังจากที่ก่อนหน้านี้ เคยแสดงใน Shaun of the Dead และ/หรือ Hot Fuzz มาก่อน ในจำนวนนี้ คนที่แสดงภาพยนตร์ทั้งสามเรื่องติดต่อกันกับทีมงานคือเรฟ สปอล ผู้ทำตัวให้ว่างสำหรับการทำงานในหนึ่งวัน, การ์ธ เจนนิงส์ เพื่อนผู้กำกับของไรท์และนักแสดงคนดังที่เราจะได้ยินเสียงและไม่เห็นตัวด้วย ปาร์คเล่าว่า “นักแสดงสมทบชุดนี้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราค่ะ”
   ยิ่งกว่านักแสดง ทีมงานเองก็ประกอบไปด้วยทีมงานจากภาพยนตร์เรื่องก่อนๆ ที่มารวมตัวกัน ผู้ออกแบบงานสร้างมาร์คัส โรว์แลนด์ ผู้ได้ทำงานในภาพยนตร์ทุกเรื่องของไรท์ ได้ถูกนำตัวมาตั้งแต่เริ่มแรก เขาตระหนักดีตั้งแต่ขั้นตอนเขียนบทแล้วว่า “ในการประหยัดงบ เราจะต้องสร้างฉากผับที่จำเป็นที่สุดขึ้นมาเท่านั้น ซึ่งมันจะเป็นฉากที่มีคุณค่าในการถ่ายทำสูงสุด ที่เราจะสามารถทำในสิ่งทีเราไม่สามารถทำในโลเกชันจริงได้ เช่นการย้ายผนังสำหรับตั้งกล้อง การตั้งของเอาไว้ทำพัง การส่งรถพุ่งชนเข้าไป...ตามโลเกชันจริง พวกเขามักจะแบนเรื่องพวกนี้ครับ!”
   “สำหรับฉากผับที่เน้นไดอะล็อคมากกว่าหรือบางผับที่ตัวละครเข้าไปอยู่ในระยะเวลาสั้นๆ เราก็ไม่ได้สร้างผับขึ้นมาแต่จะไปผับจริงๆ มีตอนหนึ่งในบทที่พวกผับจะประดับตกแต่งแบบคล้ยๆ กัน และเสน่ห์และเอกลักษณ์เก่าของพวกมันค่อยๆ เลือนหายไป เราก็เลยใช้การประดับตกแต่งแบบเดียวกันในแต่ละครั้งครับ”   
   ไรท์เล่าว่า “สิ่งที่เราได้เห็นว่าเกิดขึ้นกับผับในอังกฤษคือสถานที่เหล่านี้จากช่วงปลายศตวรรษกำลังถูกปรับเปลี่ยนด้วยป้ายเจ็บๆ และเมนูแฟนซีทั้งหลาย หลายครั้ง องค์ประกอบพวกนี้มันเหมือนกันในทุกผับ นี่จะเป็นการทำให้วัฒนธรรมเหมือนกันอย่างนั้นหรือครับ? หรือคนกำลังอาลัยอาวรณ์การสูญเสียของสิ่งที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น? ผมกับไซมอนอยากจะคุยกันถึงความเห็นทั้งสองแง่มุมผ่านทางความรู้สึกอบอุ่นของแกรี่ที่มีต่อบ้านเกิดเขาและความทรงจำที่ไม่ค่อยโรแมนติกนักของคนอื่นๆ น่ะครับ”
   ภาพกราฟิกส์ ป้าย และโลโก้ทั้งในและรอบๆ นิวตัน ฮาเวน ได้รับการออกแบบและระบายสีอย่างรอบคอบเนื่องด้วยมีการระบุถึงสิ่งเหล่านี้ในบทด้วย “คุณจะได้เห็นภาพบางอย่างบนหลอดเบียร์และที่รองเบียร์ครับ” โรว์แลนด์บอก
   สำหรับสเปเชียล เอฟเฟ็กต์ภายใต้เฟรเซอร์ เชอร์ชิล ซูเปอร์ไวเซอร์ฝ่ายวิชวล เอฟเฟ็กต์ ไรท์ได้ยึดติดกับคติที่ว่า “เอฟเฟ็กต์ที่ดีที่สุดคือการผสมผสานระหว่างฟิสิคัลกับดิจิตัล แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นใน The World’s End จะกลายเป็นเรื่องสุดเพี้ยนและเกินจริง แต่เฟรเซอร์และทีมงานของเราก็ยังสร้างเอฟเฟ็กต์จากพื้นฐานความเป็นจริง สิ่งต่างๆ จะถูกสร้างขึ้นในกองถ่าย แล้วเราก็ค่อยเสริมดิจิตอลเข้าไป ในการทำแบบนี้ นักแสดงจะสามารถมีปฏิกิริยาโต้ตอบกับบางสิ่งได้ แม้ว่าพวกเขาจะต้องไม่มองไป ‘ที่นั่น’ หรือไม่แตะ ‘ตรงนี้’ ก็ตาม ในปัจจุบันนี้ ดิจิตอล เอฟเฟ็กต์พัฒนาถึงขนาดที่คนไม่มีความอดทนที่จะสร้างเอฟเฟ็กต์จริงๆ ขึ้นอีกต่อไปแล้ว เราสามารถใช้จินตนาการของเราได้จริงๆ แต่ก็ต้องวางแผนทุกอย่างให้เรียบร้อยครับ”
   “ผู้ร้ายของหนังเรื่องนี้เป็นการรวมตัวกันของแอ็กชันฟิกเกอร์พังๆ ที่ผมเคยเล่นสมัยเด็ก รวมถึงภาพโปสเตอร์ของหนังไซไฟอย่าง The Thing [ปี 1982] ของจอห์น คาร์เพนเตอร์และ The Stepford Wives เวอร์ชันดั้งเดิม [ปี 1975 ที่กำกับโดยไบรอัน ฟอร์บส์] ผมได้สร้างฟิล์มที่รวมอิทธิพลต่างๆ เหล่านี้สำหรับทีมงาน ซึ่งรวมถึงงานโครงกระดูกของเรย์ แฮร์รีเฮาเซนใน Jason and the Argonauts ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจอย่างแท้จริงครับ”
   ในกองถ่าย ไรท์มักจะปรึกษากับหัวหน้าแผนกทุกคน ซึ่งรวมถึงมือลำดับภาพ พอล มาชลิสด้วย โดยพอล มาชลิสใช้เวลาส่วนใหญ่ในกองถ่ายหมดไปกับตอนที่มีการถ่ายทำซีเควนซ์ต่อสู้ ไรท์ตั้งข้อสังเกตว่า “การลำดับภาพในกองถ่ายเป็นสิ่งสำคัญเป็นพิเศษสำหรับฉากใหญ่ๆ ในตอนที่คุณไม่สามารถถ่ายทำตามบทได้หลายหน้าในวันนั้นน่ะครับ”
   นอกจากนี้ การลำดับภาพยังจะต้องสอดประสานไปกับการทำงานของนิค แองเจิล ซูเปอร์ไวเซอร์ฝ่ายดนตรี ซึ่งเป็นสมาชิกอีกคนหนึ่งที่ร่วมงานกับทีมงานมานาน ชื่อของเขาถูกใช้เป็นชื่อตัวละครของเพ็กก์ใน Hot Fuzz ด้วย ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะ “ซาวน์แทร็คของแกรี่มาจากเพลงป็อประหว่างปี 1989-1993 น่ะครับ” เพ็กก์กล่าว “มันเป็นเทปที่อัดเพลงมารวมกัน และมันก็ผสมเข้ากับดนตรีประกอบของ [คอมโพสเซอร์] สตีเวน ไพรซ์”
   ไรท์ขยายความว่า “ไอเดียเบื้องหลังซาวน์แทร็คพีเรียดของหนังเรื่องนี้คือเทปที่แกรี่อัดเพลงรวมกันไม่เคยหายไปไหน มันยังอยู่ในรถของเขา แต่มันก็ครอบคลุมหนังทั้งเรื่องด้วย ตอนที่ผมกับไซมอนกำลังเขียนบทกัน เรามีเพลย์ลิสต์เพลงประมาณ 300 เพลงระหว่างปี 1989-1993 ที่เราเปิดแบบ ‘สุ่ม’ มันจะทำให้เราอยู่ในช่วงเวลาที่ใช่น่ะครับ มันมีเพลงดีเยี่ยมมากมายจากสมัยที่เราเป็นวัยรุ่น และเพลงที่ใช้ในหนังฉบับสมบูรณ์ก็สะท้อนถึงเรื่องนั้น”
   ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีดนตรีประกอบ แต่ฉากแอ็กชันก็จะถูกลำดับภาพในกองถ่ายและมาชลิสก็จะรวมฉากต่างๆ เข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว มันทำให้เอ็ดการ์ ไรท์สามารถควบคุมนักแสดง ขัดเกลาซีเควนซ์แอ็กชันและรักษาตารางเวลาของการถ่ายทำเอาไว้ได้
   ไซมอน เพ็กก์กล่าวชื่นชมว่า “พอคุณแสดงหนึ่งเทค คุณเดินออกไปนอกฉาก แล้วคุณก็จะได้เห็นเทคนั้นๆ ถูกลำดับภาพกลายเป็นหนังภายในเวลาไม่กี่วินาที ระหว่างการถ่ายทำกลางคืนของเราเกือบสี่สัปดาห์ มันจะเป็นตัวกระตุ้น ที่ทำให้พวกเรามีพลังงานในการทำงานต่อไปน่ะครับ”
   การถ่ายทำกลางคืนในโลเกชันจริงส่วนใหญ่เกิดขึ้นในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ในเฮิร์ทฟอร์ดเชียร์ ด้วยความร่วมมือจากท้องถิ่น ทีมงานจึงได้ถ่ายทำทั้งภายในและภายนอกอาคารต่างๆ ในเมืองที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์และสถาปัตยกรรม ทำให้มันเป็นภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์เรื่องแรกที่ได้ทำเช่นนี้ ด้วยความซาบซึ้งใจกับชาวเมือง ไซมอน เพ็กก์และนิค ฟรอสท์ก็เลยพักจากการถ่ายทำ เพื่อเป็นประธานในพิธีแสดงแสงสีประจำปีของเลทช์เวิร์ธด้วย เวลวิน การ์เดน ซิตี้ ซึ่งอยู่ภายในเมืองเฮิร์ทฟอร์ดเชียร์ ก็เป็นสถานที่ถ่ายทำด้วยเช่นเดียวกัน
   โลเกชันอื่นๆ รวมถึงกันเนอร์สเบรี ปาร์คในเวสต์ ลอนดอน, อาคารบลู ฟินในเซาธ์อาร์ค, ลอนดอนและสถานีรถไฟไฮ ไวคอมบ์ ที่ปรากฏในฉากที่แกรี่รวมกลุ่มเพื่อนของพวกเขาเพื่อขับรถไปนิวตัน ฮาเวน
   ในบรรดาโลเกชันถ่ายทำอื่นๆ ในเฮิร์ทฟอร์ดเชียร์ ทีมงานได้ใช้เวลาหลายสัปดาห์ไปกับการถ่ายทำฉากภายในที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษที่เอลส์ทรี สตูดิโอส์ สตูดิโอชื่อดัง ซึ่งเป็นสถานที่ถ่ายทำของตำนานภาพยนตร์หลายเรื่อง เช่นไตรภาค Star Wars ชุดแรก เพ็กก์เล่าว่า “ในฐานะคนรักหนัง การได้ยืน และได้ทำงานอยู่ที่นี่ นับว่าเป็นเกียรติอย่างพิเศษสุดครับ ผมรู้สึกโชคดีและประทับใจมากๆ”
   นิค ฟรอสท์กล่าวว่า “ในบรรดาหนังทุกเรื่องที่ผมได้ร่วมงานกับไซมอนและเอ็ดการ์ นี่เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในแง่ของการได้หัวเราะครับ”
   เอ็ดดี้ มาร์สันให้ความเห็นว่า “ผมคิดว่าเหตุผลที่ผู้ชมจะสนุกสนานกับการได้ดู The World’s End ก็เพราะพวกเขาจะได้เห็นตัวเองในปีเตอร์ หรือแกรี่ หรือแอนดี้ หรือโอลิเวอร์ หรือสตีเวนน่ะครับ ผู้ชมที่อายุน้อยกว่าก็จะเห็นตัวเองในตัวละครเหล่านั้นเช่นกันเพราะตอนนี้ พวกเขาอยู่ในวัยที่ตัวละครพยายามจะรือฟื้นความรู้สึกกลับมาใหม่ครับ”
   “แถมตัวละครพวกนี้ก็ได้นักแสดงสุดฮ็อตมาเป็นคนแสดงซะด้วยสิ”

happy on October 26, 2013, 05:57:07 PM



เกี่ยวกับผับ

           ผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์สารภาพว่า “ผมจำได้ว่าใน Hot Fuzz ตอนถ่ายทำฉากในผับ ผมได้พูดกับ [ผู้อำนวยการสร้าง] นีรา ปาร์คว่า ‘ผมไม่อยากจะถ่ายทำในผับอีกเลย ผมเบื่อมันแล้ว’ น่ะครับ”
   “ดังนั้น พวกผับต่างๆ ที่เราไปใน The World’s End น่ะเหรอครับ? ผมทำตัวเองทั้งนั้นแหละ!”
   ผับ 12 แห่งใน The World’s End ที่อยู่ในเส้นทางการเดินทางของห้าหนุ่ม ทั้งตอนเป็นวัยรุ่น และอีกครั้งในปัจจุบัน มีลำดับดังต่อไปนี้: เดอะ เฟิร์สท์ โพสต์, ดิ โอลด์ แฟมิเลียร์, เดอะ เฟมัส ค็อก, เดอะ ครอส แฮนด์, เดอะ กู๊ด คอมพาเนียนส์, เดอะ ทรัสตี้ เซอร์เวินท์, เดอะ ทู เฮดเดด ด็อก, เดอะ เมอร์เมด, เดอะ บีไฮฟ์, เดอะ คิงส์ เฮด, เดอะ โฮล อิน เดอะ อวลล์และสุดท้าย เดอะ เวิลด์ส เอนด์
   แผนกศิลป์ของผู้ออกแบบงานสร้าง มาร์คัส โรว์แลนด์ ได้สร้างป้ายที่แลดูโบราณให้กับผับแต่ละแห่ง และป้ายที่แขวนอยู่ก็จะมีการผสมผสานโลโก้และ/หรือภาพที่ออกแบบมาแล้ว
   ไซมอน เพ็กก์เล่าว่า “ในตอนเขียนบท ผมกับเอ็ดการ์เลือกชื่อผับอย่างรอบคอบ ชื่อผับแต่ละแห่งจะมีความเชื่อมโยงพิเศษบางอย่างกับการพัฒนาของเหตุการณ์ในเรื่อง และสิ่งที่เกิดขึ้นในผับแห่งนั้น ยกตัวอย่างเช่น ที่ครอส แฮนด์ มีการต่อสู้กันเกิดขึ้น และส่วนใหญ่ก็เป็นการต่อสู้แบบมือเปล่า และคิงส์ เฮดก็เป็นที่ที่แกรี่ คิง ตัวละครของผม รู้สึกครุ่นคิดเป็นพิเศษ เราใช้ผับ 12 แห่ง อ้างอิงจากการบำบัดซึ่งเป็นโปรแกรม 12 ขั้นตอนน่ะครับ”
   โรว์แลนด์และทีมงานของเขาได้ตระเวนไปตามเมืองและผับต่างๆ ในอังกฤษ ซึ่งผลที่ได้ก็คือการมิกซ์แอนด์แมทช์ภายในและภายนอกของผับต่างๆ และระหว่างฉากที่สร้างขึ้นและสถานที่จริงๆ สำหรับการตระเวนผับของห้าหนุ่ม “เราอยากถ่ายทอดความรู้สึกของการเดินทาง ทำให้มันสมเหตุสมผลและทำให้รู้สึกเหมือนว่าเรื่องราวนี้กำลังเดินหน้าไปในแบบเดียวกับที่เมืองแห่งนี้ทำกับภูมิประเทศของมัน หวังว่าการเปลี่ยนแปลงจะแลดูแนบเนียนในหน้าจอนะครับ”
   รายละเอียดที่เป็นข้อเท็จจริง เรื่องแต่ง และเรื่องในจินตนาการของแต่ละผับ ที่เรียงตามลำดับการมาถึงของพวกเขาในฐานะส่วนหนึ่งของ “เดอะ โกลเดน ไมล์” มีดังต่อไปนี้


ผับ 1: เดอะ เฟิร์สท์ โพสต์ เป็นที่ที่ “เดอะ โกลเดน ไมล์” เริ่มต้นขึ้นทั้งในปี 1990 และปัจจุบัน ภายนอกของผับถูกถ่ายทำที่เดอะ แพร์ทรี ผับบนถนฮอลลีบุช เลนในเวลวิน การ์เดน ซิตี้ ส่วนภายในก็ถ่ายทำที่แพร์ทรีเช่นกัน ซึ่งมันถูกใช้อีกครั้งเพื่อถ่ายทำภายในของผับ 2 ดิ โอลด์ แฟมิเลียร์

ผับ 2: ดิ โอลด์ แฟมิเลียร์ มีลักษณะเหมือนเดอะ เฟิร์สท์ โพสต์ ซึ่งทั้งห้าคนในยุคปัจจุบันก็สังเกตเห็น ดังนั้น ภายในของผับก็เลยถ่ายทำที่เดอะ แพร์ทรี ผับบนถนฮอลลีบุช เลนในเวลวิน การ์เดน ซิตี้ ซึ่งถูกใช้ถ่ายทำผับ 1 เดอะ เฟิร์สท์ โพสต์ด้วย ส่วนภายนอกถ่ายทำที่เดอะ ด็อคเตอร์ส โทนิค ผับนถนนเชิร์ช โร้ด ที่อยู่ในเวลวิน การ์เดน ซิตี้ด้วยเช่นกัน

ผับ 3: เดอะ เฟมัส ค็อก เป็นผับที่แกรี่ ในปี 1990 ถูกแบนตลอดชีวิต และเป็นที่ขลุกตัวของบาซิลวัยชรา ในตอนที่พวกเขามาเยือนผับแห่งนี้อีกครั้งในหลายสิบปีให้หลัง พวกเขาก็เห็นบาซิลอีกครั้ง แต่การแบนยังคงมีผลอยู่ โดยที่ภาพของแกรี่ยังถูกติดไว้บนผนังเพื่อเป็นเครื่องย้ำเตือน และพวกเขาทุกคนก็ถูกไล่ออกจากที่นั่น ภายนอกและภายในของผับถูกถ่ายทำที่เดอะ คอร์ค ผับโฮเวิร์ดส์เกทในเวลวิน การ์เดน ซิตี้

ผับ 4: เดอะ ครอส แฮนด์ เป็นจุดเปลี่ยนของเรื่อง ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ในปี 1990 แกรี่ต่อยผนังเป็นรู แอนดี้ต่อยนาฬิกา และสามสาวเจ้าเสน่ห์ “มาร์มาเลด แซนด์วิช” ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ในปัจจุบัน แกรี่กับแอนดี้ได้ลงมือลงไม้อีกครั้งในผับแห่งนี้ และสามสาว “มาร์มาเลด แซนด์วิช” วัยผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่นด้วย แต่กลับไม่มีคนสังเกตเห็นเพราะเพื่อนๆ ทั้งห้าคนไขว้เขวไปกับการเถียงกันเอง หลังจากที่แกรี่ขอตัว ห้องน้ำชายก็กลายเป็นฉากของการต่อสู้ ซึ่งเป็นสัญญาณที่บ่งบอกให้เขาและเพื่อนในกลุ่มได้รู้ว่า มีบางอย่างไม่ชอบมาพากลในนิวตัน ฮาเวน ห้องน้ำชายถูกสร้างเป็นฉาก พร้อมด้วยแมลงวันและผนังที่พังได้ ขึ้นที่เอลส์ทรี สตูดิโอส์ และการถ่ายทำซีเควนซ์ต่อสู้ที่นั่นก็ใช้เวลาทั้งอาทิตย์และทำให้ต้องมีการถ่ายทำเพิ่มเติมของยูนิทที่สอง ภายในทั้งหมดรวมทั้งภายนอกถูกถ่ายทำที่ปาร์คเวย์ ทาเวิร์น ผับบนบริดจ์ โร้ดในเวลวิน การ์เดน ซิตี้

ผับ 5: เดอะ กู๊ด คอมพาเนียนส์ เป็นที่ที่สายสัมพันธ์ของห้าหนุ่มกลับมาแน่นแฟ้นอีกครั้ง ทั้งสมัยก่อนและปัจจุบัน ในปี 1990 พวกเขาร่วมกันดื่มฉลองความก้าวหน้าในภารกิจตระเวนผับของพวกเขา ส่วนในปัจจุบัน พวกเขาดื่มเพื่อสาบานว่าจะลุยต่อไปเพื่อคลี่คลายเหตุการณ์ปริศนาที่เกิดขึ้นให้ได้ ภายนอกผับถูกถ่ายทำที่เวนดี้ส์ ร้านขายไหมพรมที่เลย์ส อะเวนิวในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ส่วนภายในถ่ายทำที่เดอะ เวนล็อค อาร์มส์ ผับบนถนนเวนล็อค โร้ดในกรุงลอนดอน ซึ่งมีอายุเก่าแก่ 200 ปี หลังจากที่มันรอดจากการถูกทิ้งระเบิดในสงครามโลกมาได้ ตอนนี้ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่อนุรักษ์ไปแล้ว

ผับ 6: เดอะ ทรัสตี้ เซอร์เวินท์ เป็นที่ที่โอลิเวอร์ ในปี 1990 ไม่สามารถเดินหน้าแผน “เดอะ โกลเดน ไมล์” ต่อไปได้ สองทศวรรษให้หลังที่ผับเดียวกันนี้ โอลิเวอร์กลายเป็นตัวแปรในการเปลี่ยนแปลงของกลุ่มอีกครั้งหนึ่ง พวกเขายังพบด้วยว่า อาชีพของบาทหลวงกรีนได้เปลี่ยนแปลงไปจากพ่อค้ายาในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา ภายนอกผับถ่ายทำที่เดอะ ธรี แม็กเน็ทส์ ผับ บนเลย์ส อะเวนิวในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ส่วนภายในถ่ายทำที่เดอะ ไดเร็คเตอร์ส อาร์มส์ในบอร์แฮมวู้ด ในเฮิร์ทฟอร์ดเชียร์เช่นกัน ซึ่งนับว่าเป็นสถานที่ที่เหมาะสมต่อการทำงานของเอ็ดการ์ ไรท์อย่างยิ่ง

ผับ 7: เดอะ ทู เฮดเดด ด็อก โด่งดังจากเบียร์ การ์เดนด้านหลัง ที่แซมทะเลาะกับคู่พิลึก ภายนอกและภายในของผับแห่งนี้ถ่ายทำที่ผับเดอะ โคลอนเนดบนสเตชัน โร้ดในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้

ผับ 8:  เดอะ เมอร์เมด เป็นสถานที่ปรากฏตัวของสามสาว “มาร์มาเลด แซนด์วิช” ในปัจจุบัน แต่เป็นการปรากฏตัวในลักษณะเดียวกับในปี 1990 ของพวกเธอ สิ่งที่ทำให้แกรี่และเพื่อนๆ งุนงงคือการที่สถานที่แห่งนี้กลายเป็นเหมือนคลับมากกว่าผับ ด้วยการที่ “สคูล ดิสโก้” เพลงดิสโก้ยุค 80s/90s กำลังเปิดให้แดนซ์กระจาย และโปสเตอร์สำหรับดิสโก้ยังบ่งบอกรายละเอียดเกี่ยวกับแดนเซอร์ข้างในด้วย ภายนอกของผับถ่ายทำที่บรอดเวย์ ซีเนมา โรงภาพยนตร์สไตล์อาร์ต เดโคในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ซึ่งเปิดทำการเมื่อกว่า 70 ปีก่อน ส่วนภายใน เพื่อให้สอดคล้องกับโมทิฟ “สคูล ดิสโก้” ที่กลับไปสู่อดีต ถ่ายทำที่ชาลฟอนท์ แคมปัส อดีตมหาวิทยาลัยในชาลฟอนท์ เซนต์ ไจลส์ ในบัคกิ้งแฮมป์เชียร์

ผับ 9: เดอะ บีไฮฟ์ เป็น “ศูนย์รวมกิจกรรม” ทั้งในปี 1990 และในปัจจุบัน ในผับแห่งนี้ พวกเขาได้พบคนที่ค่อนข้างจะสำคัญกับพวกเขาในสมัยเรียนอีกครั้งหนึ่ง ที่ผับแห่งนี้ในปี 1990 เกิดการทะเลาะวิวาทขึ้นโดยมีแอนดี้เป็นศูนย์กลางและการตระเวนผับก็เลยต้องหยุดลงตรงนี้ อีกเหตุทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นในยุคปัจจุบันโดยมีแอนดี้เป็นศูนย์กลางเช่นเคย และครั้งนี้ การต่อสู้ก็เกิดขึ้นภายใต้สถานการณ์ที่มหัศจรรย์พันลึกกว่าแต่ก่อนเสียอีก ภายในของผับจะต้องถ่ายทำในฉากที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษในเอลส์ทรี สตูดิโอส์ โดยซีเควนซ์การต่อสู้ในยุคปัจจุบันใช้เวลาถ่ายทำกว่าหนึ่งสัปดาห์ และต้องมีการถ่ายทำเพิ่มเติมจากยูนิททีสอง ภายนอกชั้นหนึ่งของผับถ่ายทำที่ร้านอาหารไทยบนถนนเกอร์นอน โร้ดในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ส่วนภายนอกตรงส่วนหลังคาถ่ายทำในบริเวณการ์เดน ช้อปปิ้ง เซ็นเตอร์ เหนือร้านเอดินเบิร์กห์ วูล ที่อยู่ในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ด้วยเช่นกัน

ผับ 10: เดอะ คิงส์ เฮด เป็นที่ที่มีการกล่าวถึงสภาพจิตใจและภาพลักษณ์ที่แกรี่มองตัวเองว่าเหมือน “ราชันย์” และมันยังถูกอ้างถึงในชื่อและป้ายสัญลักษณ์ของผับแห่งนี้ด้วย แกรี่จะต้องยอมรับสภาพชีวิตตัวเองและสถานะของการตระเวนผับ ด้วยการตระหนักดีว่าทุกอย่างไปไกลเกินกว่าในปี 1990 แล้ว ภายนอกและภายในของผับแห่งนี้ถ่ายทำที่อารีนา ผับในอารีนา พาเหรดในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้

ผับ 11: เดอะ โฮล อิน เดอะ วอล ได้รับผลกระทบโดยตรงจากแกรี่และคนอื่นๆ ทำให้ภายในทั้งหมดของผับต้องถูกสร้างและถ่ายทำที่เอลส์ทรี สตูดิโอส์ ส่วนภายนอกถ่ายทำที่สถานีรถไฟเลทช์เวิร์ธ ที่สเตชัน เพลซ ในเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้

ผับ 12: เดอะ เวิลด์ส เอนด์ เป็นจุดหมายปลายทางของภารกิจการตระเวนผับในปัจจุบัน ภายนอกถ่ายทำที่ผับเดอะ การ์เดนเนอร์ส อาร์มส์บนวิลเบรี ฮิลส์ โร้ดเลทช์เวิร์ธ การ์เดน ซิตี้ ส่วนภายในของผับถูกสร้างและถ่ายทำขึ้นที่เอลส์ทรี สตูดิโอส์