พี่รู้ไหม ดิฉันพึ่งกลับมาจากเวียดนาม ดิฉันพาลูกค้าไปเที่ยวฮานอย ฮาลองมา ที่ฮาลองเราพาลูกค้าลงเรือล่องอ่าวฮาลอง
และที่อ่าวฮาลอง เราโดนพายุ เรือที่เรานั่งอยู่หมุนวน มันคงสนุกสนานเร้าใจมาก หากว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องจำลองที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์
หรือในสวนสนุก แต่ทว่า เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริง ตัวแสดงจริง ไม่ใช้เทคนิค ไม่มีตัวแสดงแทน และกดรีสตาร์ทเริ่มใหม่ไม่ได้
นาทีนั้น หญิงในวัยสามสิบเอ็ดอย่างดิฉัน บังเกิดความกลัวขึ้นอย่างมหาศาล ในใจคิดวนไปวนมาว่า นี่ตกลงกูจะต้องมาตายที่เวียดนามเนี่ยนะ
ถ้าเรือจมลง หญิงวัยสามสิบเอ็ดที่ว่ายน้ำไม่เป็นอย่างกูจะเอาชีวิตให้รอดอีท่าไหนดี นี่กูจะไม่ได้กลับบ้านแล้วหรอ ทุกอย่างมันจะต้องจบลงที่นี่จริงๆหรอ
ไม่เร็วไปหน่อยหรอ สามสิบเอ็ดเองนะ อาจจะแก่ไปที่จะเดินสยาม แต่ก็สาวไปที่จะต้องมาตายที่อ่าวฮาลองนะ
สิ่งที่ทำให้ดิฉันกลัวมาก ก็คือ เพื่อนดิฉันเคยเรือล่มที่นี่ มีคนเสียชีวิตหลายสิบคน แต่เพื่อนดิฉันของเค้าแรงรอดมาได้ แต่ก็รอดมาได้ในสภาพสติสัมปชัญญะขาดวิ่น
สติแตกไปหนึ่งพรรษา วินาทีนั้น ทุกๆสิ่งที่มันเคยเล่าให้ฟังย้อนกลับมาใหม่ แล้วก็คิดว่า เข้าใจแล้ว กูเข้าใจมึงแล้ว กูเข้าไปนั่งกลางใจมึงแล้ว
ขอให้กูรอดแบบมึงนะ
เรือเอียงมากเลยพี่ ลมแรงมาก รู้สึกว่าเรือมันหมุน มันเหวี่ยง มันวูบ ลูกค้า 21 คน สายตา 21 คู่หันมามองดิฉันเป็นตาเดียว
ดิฉันอยากจะบอกว่าดิฉันรักทุกคน แต่ดิฉันว่ายน้ำไม่เป็น อยากฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป เพราะฉันไม่ได้มีทุกอย่างที่ควรจะเฝ้ารอ
อยากบอกว่าหากคว่ำขึ้นมาจริงๆ ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกๆท่าน
ลูกน้องไต้ก๋ง เดินลงมาจากดาดฟ้าเรือ ตากฝนเปียกโชกลงมา แลเท่ห์มาก ท่ามกลางพายุพัดโหมกระหน่ำ มีชายฉกรรจ์หนึ่งท่าน เดินทรนงองอาจท่ามกลางสายฝน บุกทะลวงเข้ามาในห้องโดยสารของเรือที่เต็มไปด้วยผู้โดยสารที่ต่างก็นั่งตื่นตระหนก ด้วยไม่รู้ชะตาชีวิตของตนเองที่ถูกฝากไว้ในเอื้อมมือและวิจารณญาณของไต้ก๋งเรือ
ชายผู้นั้นตะโกนโหวกเหวกออกมาเป็นภาษาเวียดนาม "โหมดฮายบาโบ๋นเสา เนิ๊กเดิ่กคง"
ดิฉันฟังแล้วสบถขึ้นมาในใจ เฮ้ นี่มันแปลว่าอะไรกันนี่ มึงไม่ใส่ซับไทยนิดนึงหรอ พระเจ้า ทำไมกูไม่เคยคิดซื้อวีซีดี เวียดนามเรียนได้ง่ายจัง ไว้ศึกษาด้วยตนเองที่บ้าน
มาก่อนเลยวะเนี่ย โอ้ว พลาดมาก
แล้วชายผู้นั้นก็วิ่งทะลวงเข้าไปด้านหลังของเรือ หายไปสามสิบแปดวินาที แต่ในการรับรู้ของดิฉันนั้นมันยาวนานเหมือนชาติครึ่ง
ในใจคิดว่าเค้าคงคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว มองในแง่วิทยาศาสตร์ เค้าอาจจะวิ่งเข้าไปหลังเรือ เดินลงใต้ท้องเรือไปจัดการกับเครื่องยนต์ หรือมองในแง่ไสยศาสตร์ เค้าอาจจะงมลงไปดัดแก้หางเสือเรือให้โค้งวนได้ฮวงจุ้ยที่เป็นมงคลมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่สิ่งที่ดิฉันเห็นหลังจากนั้นคือ....
ชายผู้นั้นใช้ตีนบานๆถีบประตูผ่างงง...งงออกมา แล้วโยนสิ่งที่เรียกว่าเสื้อชูชีพสีส้มสดใสสว่างไสวออกมาหนึ่งกองใหญ่
ดิฉันอดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ "นี่ มึงกะจะล่มจริงๆเลยใช่ไหม...มึงรู้ไหม กูว่ายน้ำไม่เป็น ไม่ว่าจะกบ จะกรรเชียง จะผีเสื้อ จะตัวห่าอะไรตกน้ำ กูก็ว่ายไม่เป็นทั้งนั้น"
โห อะไรวะเนี่ย ทำไมชีวิตกูต้องมาเจออไรแบบนี้วะเนี่ย นี่กูจะไม่ได้กลับบ้านจริงๆหรอ พ่อแม่กูจะตกใจไหมเนี่ย แล้วคนที่กูรักอีกล่ะ ต๊ายตาย ทำใจไม่ได้
สุดแสนเสียใจ เข้าใจแล้วกับความรู้สึกว่าความตายมันใกล้แค่เอื้อมนั้นมันเป็นยังไง ทำใจแล้วว่าคงจะต้องตกน้ำแน่ เย็นนะนั่นน่ำน่ะ ตาย นิ้วเหี่ยวแน่กู
สำรวจกระเป๋าถือ หยิบพาสปอร์ตออกมาใส่กระเป๋ากางเกงไว้ กะว่าถ้ารอด ดิฉันก็จะมีเอกสารเดินทางกลับบ้านได้ หรืออย่างน้อยที่สุดปอเต๊กตึ๊งเวียดก็จะจำแนกได้ว่าอีนี่เป็นใคร
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน คิดถึงแฟน คิดถึงเพื่อน คิดถึงเมืองไทย คิดถึงทุกเรื่องในชีวิตที่ผ่านเข้ามา ที่ดำรงอยู่ และก็ถามตัวเองว่านี่มันกำลังจะดับไปจริงๆหรอ
กลัวมากๆพี่ กลัวที่สุดในชีวิต
รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย เดินไปเขย่าพี่ไกด์ท้องถิ่น พี่ไปบอกกัปตันเลยนะ บอกเลยนะ ประคองไปหาที่หลบด่วน เข้าใจไหมด่วน ไม่เอาแบบนี้ ไม่ล่ม ไม่คว่ำ
กลัวเข้าใจไหม กลัว กลัวมากๆ ดูสีหน้า ดูแววตานี่ กลัวมากๆ กัปตันเป็นคนแถวนี้ไม่ใช่หรอ รู้จักที่หลบไหม ไปหาด่วน
ดูลูกค้านะ นั่งขี้ราดกันทั้งลำแล้ว
พี่ แล้วเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตก็มาถึง เราเจอผืนน้ำที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของภูเขาหินปูน เราเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวงล้อมนั้นทัน ผืนน้ำบริเวณนั้นเรียบมาก เรียบเหมือนหน้าอกกระเทยหัวโปก เป็นความเรียบที่สวยงามที่สุดเท่าที่เคยเห็น นาทีนั้นรู้เลยว่าชีวิตมีค่า ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่รีบเอาหนูกลับไป
รู้เลยพี่ว่าชีวิตมันสวยงาม เวลาที่เราเซ็งกร่อย เวลาที่เรารู้สึกว่าชีวิตเราเส็งเคร็งเกินรับไหว รู้สึกว่าอยากหายไปจากโลกใบนี้ เมื่อมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้
มาเถิดมาเลย ความซวย ความเส็งเคร็ง ความเห่ย มาเถิด ได้โปรดมาเถิด ขออย่างเดียว ขอแค่ให้กูมีชีวิตได้อยู่เซ็งต่อ กร่อยต่อ ขอแค่นี้เอง
