happy on November 25, 2013, 02:38:55 PM
ชื่อหนัง : THE WORLD’S END
ชื่อไทย: ก๊วนรั่วกู้โลก
วันที่เข้าฉาย 28 พฤศจิกายน 2556 เฉพาะ PARAGON CINEPLEX, SF WORLD CINEMA,
จัดจำหน่าย บริษัท ยูไนเต็ด อินเตอร์เนชั่นแนล พิคเจอร์ส (ฟาร์ อีสต์)เรื่องย่อ The World’s End ส่วนผสมที่ลงตัวของความเป็นพี่น้องพ้องเพื่อน อารมณ์ขันรสเด็ด การดื่มไม่ยั้ง ทางเลือกในชีวิตที่น่าสงสัย การต่อสู้ประชิดตัวและเซอร์ไพรส์น่าอัศจรรย์ เป็นการร่วมงานกันอีกครั้งระหว่างผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์และสองนักแสดง ไซมอน เพ็กก์และนิค ฟรอสท์ หลังจากภาพยนตร์ฮิตเรื่อง Shaun of the Dead (2004) และ Hot Fuzz (2007) เรื่องราวของ The World’s End เริ่มต้นขึ้นในวันที่ 22 มิถุนายน ปี 1990 ในเมืองนิวตัน ฮาเวน ที่อยู่ย่านชานเมืองของอังกฤษ เด็กหนุ่มห้าคนที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ได้เฉลิมฉลองวันเรียนจบด้วยการพยายามจะสรรค์สร้างตำนานการบุกตะลุยผับด้วยกัน แม้ว่าพวกเขาจะกระตือรือร้นและกระดกเบียร์ไปมากแค่ไหน พวกเขากลับไม่ประสบความสำเร็จดังความตั้งใจเพราะพวกเขาไม่สามารถไปถึง เดอะ เวิลด์ส เอนด์ ซึ่งเป็นผับสุดท้ายในลิสต์ของพวกเขาได้ ประมาณกว่ายี่สิบปีให้หลัง “ห้าทหารเสือ” ต่างคนต่างก็จากบ้านเกิดไปคนละทิศละทาง และตอนนี้ พวกเขาก็เป็นสามี เป็นพ่อ เป็นชายผู้เจริญในหน้าที่การงาน ทุกคนประสบความสำเร็จด้วยดีเว้นแต่แกรี่ คิง (ไซมอน เพ็กก์) อดีตหัวโจกผู้พูดจาคล่องแคล่วของพวกเขา ตอนนี้ เขาเป็นชายวัย 40 ปีที่ยังคงมีความหลังฝังใจกับวัยรุ่นของตัวเอง แกรี่ ผู้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น รับรู้ถึงความห่างเหินระหว่างเขาและแอนดี้ (นิค ฟรอสท์) ผู้เคยเป็นเพื่อนสนิทหมายเลขหนึ่งของเขา เขาก็เลยดึงดันที่จะกลับไปสู่การดื่มมาราธอน “เดอะ โกลเดน ไมล์” อีกครั้ง เขาเกลี้ยกล่อมแอนดี้, สตีเวน (แพ็ดดี้ คอนซิไดน์), โอลิเวอร์ (มาร์ติน ฟรีแมน) และปีเตอร์ (เอ็ดดี้ มาร์สัน) ให้ปฏิบัติภารกิจนี้อีกครั้ง และบ่ายวันศุกร์วันหนึ่ง พวกเขาก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง แกรี่รู้สึกเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ กฎที่ถูกตั้งเอาไว้ก็คือ เวลาหนึ่งคืน ชายห้าคน ผับสิบสองแห่ง และพวกเขาก็ต้องดื่มเบียร์อย่างน้อยหนึ่งไพน์ต่อหนึ่งผับ เมื่อไปถึงนิวตัน ฮาเวน พวกเขาได้พบกับแซม (โรซามุนด์ ไพค์) น้องสาวของโอลิเวอร์ ที่ทั้งแกรี่และสตีเวนต่างก็ยังแอบมีใจให้อยู่ ขณะที่พวกเขาพยายามที่จะประสานเรื่องในอดีตและปัจจุบันเข้าด้วยกัน การได้พบกับสถานที่เก่าๆ และคนที่พวกเขาเคยรู้จัก ที่ทั้งอันตรายและเพี้ยนมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่า การที่พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ เหล่านี้ก็เพื่ออนาคต แต่ไม่ใช่อนาคตของพวกเขาเท่านั้น มันยังเป็นอนาคตของมนุษยชาติด้วย และการไปให้ถึงเดอะ เวิลด์ส เอนด์อาจเป็นสิ่งที่น่ากังวลน้อยที่สุดก็เป็นได้... ยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส อินเตอร์เนชันแนล ร่วมกับรีเลทีฟวิตี้ มีเดีย ภูมิใจเสนอ ผลงานสร้างโดยเวิร์คกิ้ง ไตเติล ร่วมกับบิ๊ก ทอล์ค พิคเจอร์ส The World’s End นำแสดงโดยไซมอน เพ็กก์, นิค ฟรอสท์, แพ็ดดี้ คอนซิไดน์, มาร์ติน ฟรีแมน, เอ็ดดี้ มาร์สัน, โรซามุนด์ ไพค์ คัดเลือกนักแสดงโดยนีนา โกลด์, โรเบิร์ต สเติร์น ควบคุมดนตรีโดยนิค แองเจิล ดนตรีโดยสตีเวน ไพรซ์ ออกแบบเมคอัพและทรงผมโดยเจน วอล์คเกอร์ ออกแบบเครื่องแต่งกายโดยกาย สเปแรนซา ลำดับภาพโดยพอล มาชลิส, เอซีอี ออกแบบงานสร้างโดยมาร์คัส โรว์แลนด์ กำกับภาพโดยบิล โป๊ป, เอเอสซี ร่วมอำนวยการสร้างโดยไมริ เบ็ทท์ ควบคุมงานสร้างโดยเจมส์ บิดเดิล, เอ็ดการ์ ไรท์, ไซมอน เพ็กก์, นิค ฟรอสท์, ลิซา ชาซิน เขียนบทโดยไซมอน เพ็กก์และเอ็ดการ์ ไรท์ อำนวยการสร้างโดยนีรา ปาร์ค, ทิม บีแวน, อีริค เฟลเนอร์ กำกับโดยเอ็ดการ์ ไรท์ จัดจำหน่ายโดยยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส อินเตอร์เนชันแนลTHE WORLD’S END
EDGAR WRIGHT Q+A
ไรท์ ผู้ร่วมงานกับไซมอน เพ็กก์, นิค ฟรอสท์และผู้อำนวยการสร้างนีรา ปาร์คมายาวนาน เป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Shaun of the Dead และ Hot Fuzz เขาได้ทำงานในซีรีส์โทรทัศน์เรื่อง Spaced และได้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Scott Pilgrim vs. The World เขาได้ร่วมกับโจ คอร์นิชและสตีเวน มอฟแฟทท์เขียนบทภาพยนตร์โดยสตีเวน สปีลเบิร์กเรื่อง The Adventures of Tin Tin และหลังจากนี้ เขาก็จะกำกับภาพยนตร์ที่ดัดแปลงจากเรื่องราวซูเปอร์ฮีโรของมาร์เวล คอมิกส์เรื่อง Ant-Man ผลงานภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของเขาคือ The World’s End ที่เขาร่วมเขียนบทกับเพ็กก์ ผู้แสดงประกบนิค ฟรอสท์และทีมนักแสดงชาวอังกฤษระดับแนวหน้า ซึ่งรวมถึงมาร์ติน ฟรีแมน, โรซามุนด์ ไพค์, แพ็ดดี้ คอนซิไดน์และเอ็ดดี้ มาร์สันQ: ภาพยนตร์เรื่องนี้เกี่ยวพันกับ Shaun of the Dead และ Hot Fuzz อย่างไรบ้าง
A: ความเกี่ยวพันแบบผิวเผินก็คือทีมนักแสดงของเรื่องและมุขเกี่ยวกับการกระโดดข้ามรั้วและไอศกรีม แต่มันก็มีธีมที่ทับซ้อนกันในหนังทั้งสามเรื่องและธีมที่สำคัญที่สุดคือการเติบโต การเป็นวัยรุ่นตลอดกาลและความสุขรวมถึงอันตรายที่เกิดจากความรู้สึกนั้นด้วย สิ่งที่เราต้องการจะทำกับแกรี คิง ตัวละครของไซมอน คือการให้คนมีอาการคิดถึงความหลังขั้นรุนแรงและเพื่อขับเน้นไอเดียที่ว่า ในชีวิตจริง การย้อนเวลา แม้แต่ในเชิงเปรียบเทียบ ก็ไม่ใช่ไอเดียที่ดีนักหรอก เราก็เลยอยากจะสร้างหนังเรื่องที่สาม ที่ใช้ธีมจากหนังทั้งสองเรื่องนั้น มันน่าจะเวิร์คในฐานะหนังสแตนด์อโลนแบบเดียวกับทีคุณไม่จำเป็นต้องดู Shaun of the Dead มาก่อน ถึงจะสนุกกับ Hot Fuzz ได้ คุณก็ไม่จำเป็นต้องดูเรื่องอื่นๆ เพื่อสนุกกับหนังเรื่องนี้เหมือนกัน แต่เราอยากจะประกาศแถลงการณ์สุดท้ายในหนังเรื่องนี้เพราะผมคิดเสมอว่า คุณจะเจอกับหนังเกี่ยวกับ ‘ผู้ชายที่มีความเป็นเด็ก’ มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอเมริกา และผมก็คิดว่าไม่มีหนังเรื่องไหนที่ซื่อสัตย์แบบนี้ นอกจากนั้น สำหรับไซมอนและนิค มันมีข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเป็นทั้งพ่อและสามี และผมก็คิดว่า มันคงเป็นเรื่องเสแสร้งถ้าเราจะบอกว่าเราทุกคนอายุ 26 ปี แต่ตัวละครตัวหนึ่งอยากจะเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง ซึ่งผมคิดว่ามันมีความเป็นไปได้สูง ดังนั้น พอเราเลือกธีมนั้นแล้ว เรื่องราวก็เริ่มพรั่งพรูตามมา ไอเดียที่เป็นไซไฟ การรุกเงียบแบบนี้ มันแทรกซึมอยู่ในหนังไซไฟมากมายที่เราโตมากับมัน เหมือนอย่างจอห์น วินด์แฮม, ไนเจล นีลและจอห์น คริสโตเฟอร์ ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้กับภาพยนตร์และซีรีส์โทรทัศน์หลายเรื่องครับ
Q: สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับคุณคือหนังสือของนักเขียนเหล่านั้น หรือเป็นซีรีส์โทรทัศน์ที่สร้างจากหนังสือพวกนั้น อย่าง Chocky และ The Day of the Triffids และ Quatermass กันแน่ล่ะ
A: ผมคิดว่าผลงานมากมายของวินด์แฮมเป็นแรงบันดาลใจให้กับผม แน่นอนว่า Chocky และ The Day of the Triffids ที่เป็นซีรีส์ก็ด้วย ส่วน Village of the Damned ก็เป็นอะไรที่คลาสสิก รวมถึงหนังสือเรื่อง The Midwich Cuckoos ก็ด้วย จอห์น วินด์แฮมเป็นหนึ่งในนักเขียนที่มีอิทธิพลแผ่ขยายมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับไนเจล นีลและ Quatermass แล้วพอในอเมริกา คุณก็จะมีเรื่องราวอย่าง Invasion of the Body Snatchers และ The Stepford Wives หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมเคยดูมาตอนเด็กๆ ความหวาดระแวงที่เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆ มักจะส่งผลกับผมอย่างมากเพราะผมมาจากเมืองเล็กๆ ดังนั้น มันก็จะส่งผลกระทบต่อผมมากกว่าเรื่องราวของเมืองใหญ่ หนังอย่าง The Stepford Wives จะมีผลกระทบต่อผมมากกว่าการที่ก็อดซิลล่าอาละวาดในเมืองใหญ่ครับ
Q: คุณรู้จักใครที่เหมือนกับแกรี คิงในชีวิตจริงบ้างมั้ย
A: ครับ บางครั้ง ผมกับไซมอนก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน สิ่งที่ผมชื่นชอบคือแม้ว่าจะมีองค์ประกอบด้านไซไฟและสเปเชียล เอฟเฟ็กต์พวกนั้น แต่คนก็จะบอกว่า ‘ฉันเองก็รู้จักคนแบบแกรี คิงนะ’ แล้วอีกคนก็อาจจะพูดว่า ‘ฉันนี่แหละแกรี คิง!’ ผมคิดว่าหลายคนเคยมีประสบการณ์แบบนั้น ผมเองก็เคยเป็น ไม่ว่าจะเป็นการกลับไปบ้านเกิดของตัวเองหรือการไปร่วมงานแต่งงาน การไปร่วมงานคืนสู่เหย้า หรือการได้พบกับเพื่อนเก่า มันเป็นประสบการณ์หวานปนขมเสมอครับ
Q: นอกจากนี้ คุณยังให้ความเห็นเกี่ยวกับอิทธิพลของผับและร้านกาแฟที่เป็นแฟรนไชส์ด้วย...
A: ผมมั่นใจว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในประเทศอื่นด้วยเหมือนกัน มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเครือข่ายที่ผูกขาดการค้า ถ้าคุณอยู่ในเมืองที่เป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมใหญ่ พอคุณเริ่มออกไปข้างนอก คุณก็จะตระหนักว่าเมืองหลวงได้มีอิทธิพลต่อที่อื่นๆ ด้วยเช่นกัน ผมโตมาในเมืองเล็กๆ และผมก็ย้ายไปลอนดอน แต่พอผมกลับไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมกลับไปบ้านเกิดเพื่อถ่ายทำหนังเรื่อง Hot Fuzz บ้านเกิดของผมกลายเป็นที่ที่โบราณมากๆ มันกลายเป็นเรื่องแปลกไปเลยที่ได้เห็นสตาร์บัคส์อยู่ใจกลางเมือง มันเหมือนกับ ‘อ๊ากกกกก!’มันดูไม่เข้ากับมุมมองอุดมคติสมัยเด็กที่ผมมีต่อสถานที่นี้เลย แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะต่อต้านสตาร์บัคส์หรืออะไรนะครับ!
Q: The World’s End เป็นเรื่องราวเตือนใจในแง่นั้นรึเปล่า ว่าเราควรจะระวังไม่ให้ตัวเองถูกครอบงำจากบริษัทยักษ์ใหญ่
A: ผมคิดว่างั้นนะครับ ผมรู้สึกแบบนั้นตอนที่ผมเดินทางทั่วประเทศนี้และในอเมริกา ผมจำได้ว่าผมขับรถจากนิวยอร์กไปแอลเอ ผ่านใจกลางประเทศที่มีพื้นที่ชนบทกว้างไกล ซึ่งมันงดงามมากๆ แล้วพอคุณเข้าใกล้แอลเอ ประมาณ 80 ไมล์ห่างจากแอลเอ ร้านฟาสต์ฟู้ดก็เริ่มโผล่ขึ้นมา แล้วตลอด 80 ไมล์นั้นก็เต็มไปด้วยเครือข่ายร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ซึ่งทำให้ผมรู้สึกแบบว่า ‘พระเจ้า น่าหดหู่ชะมัด!’ แต่ผมคิดว่าที่มาของแรงบันดาลใจสำหรับหนังเรื่องนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผับอังกฤษ ที่มีการทำทุกอย่างให้เป็นเหมือนของชาวบ้านและโฮมเมด เหมือนอย่างลายมือเขียนด้วยชอล์คน่ะครับ ผมว่ามันเป็นเรื่องย่ำแย่จริงๆ คุณจะเห็นมันได้ในผับทุกแห่งใน The World’s End คุณจะเจอป้ายและลายมือเขียนแบบเดียวกัน และอีกสิ่งหนี่งที่สำคัญสำหรับผมคือประสบการณ์ในการกลับไปบ้านเกิดและรู้สึกแปลกแยกจากมัน ในตอนที่คุณมาจากที่ไหนซักแห่ง แล้วคุณกลับไปที่นั่น คุณจะไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่นั่นอีกต่อไปแล้ว มันเป็นประสบการณ์หวานปนขมมากๆ เราก็เลยอยากนำเสนอเรื่องราวเตือนใจในรูปแบบนั้นครับ
Q: คุณมีประสบการณ์แบบนั้นกับบ้านเกิดของคุณเมื่อไหร่ ตอนที่ถ่ายทำ Hot Fuzz รึเปล่า
A: มันเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นอีกครั้ง มีหลายสิ่งหลายอย่างในหนังเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นจริงตามนั้นเลย เรื่องหนึ่งก็คือการที่ผมได้เจอกับอันธพาลประจำโรงเรียนที่จำผมไม่ได้แล้ว มันเกิดขึ้นกับผมจริงๆ มันแปลกมากๆ เพราะผมเกือบอยากให้เขาจำผมได้ และการที่เขาจำผมไม่ได้ก็ทำให้ผมหัวเสียจริงๆ สิ่งอื่นๆ ในหนังเรื่องนี้ก็มาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง เช่น ผมได้ไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนนักเรียนเก่า กับเพื่อนอีกคนหนึ่ง แล้วเขาก็เปิดเพลงของ AC/DC ที่มีชื่อว่า Get it Hot ผมก็แบบ ‘ว้าว! ฉันไม่ได้ฟังเพลงนี้มาเป็นชาติเลยนะ นี่ฉันเป็นคนอัดเทปให้นายรึเปล่า?’ แล้วเขาก็ตอบว่า ‘ใช่ เทปม้วนนี้แหละ’ มันเกิดขึ้นจริงๆ ครับ
Q: การสร้างหนังเรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับการคืนสู่เหย้าของเพื่อนเก่าเลย พวกคุณสามคนได้ทำงานที่แตกต่างกันมากมายนับตั้งแต่ Hot Fuzz รึเปล่า
A: พวกเราสามคน ผม ไซมอนและนิค เราชื่นชอบการทำงานร่วมกันเพราะเราเป็นเพื่อนสนิทกันครับ มันเป็นเรื่องดีที่เราได้แยกย้ายกันไปทำงานกันคนละเรื่อง ผมได้กำกับ Scott Pilgrim...ส่วนพวกเขาก็ไปทำงานใน Paul และเราก็มีเรื่องราวสำหรับหนังเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แผมคิดว่าเราคงไม่สามารถเขียนบทหนังเรื่องนี้ได้หากเป็นเมื่อหกปีก่อน เราต้องแยกย้ายกันไปคนละทางก่อนถึงจะกลับมาได้ ดังนั้น ผมก็เลยรู้สึกดีที่ได้เขียนบทเกี่ยวกับเพื่อนที่กลับมารวมตัวกันและได้มาพบกันอีกครั้งหนึ่งจริงๆ มันดีมากๆ เลยครับ
Q: ความสัมพันธ์ระหว่างทีมนักแสดงเป็นอย่างไรบ้างในตอนที่คุณอยู่ในผับและกล้องหยุดเดินน่ะ พวกเขาได้คุยเล่นหัวกันรึเปล่า
A: ถ้าคุณได้ดูโฆษณาหนังเรื่องนี้ คุณจะได้เห็นจุดรงกลางระหว่างบทสนทนาที่หลากหลายระหว่างพวกเขาทั้งห้าคน ที่พวกเขาจะคุยเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากมายจนกระทั่งมีคำสั่ง ‘แอ็กชัน!’ พวกเขาห้าคนเข้ากันได้ดีมากๆ และผมคิดว่ามันก็แสดงให้เห็นในหนังเรื่องนี้ด้วย คนเดียวที่ผมไม่เคยทำงานด้วยมาก่อนคือเอ็ดดี้ มาร์สัน ผมไม่เคยร่วมงานกับโรซามุนด์ ไพค์ด้วยก็จริงแต่ผมก็รู้จักเธอ ผมไม่รู้จักเอ็ดดี้ แต่นิคเคยร่วมงานกับเอ็ดดี้มาก่อน ผมเป็นแฟนผลงานของเอ็ดี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหนังโดยไมค์ ลีห์ ส่วนแพ็ดดี้และเอ็ดดี้ก็เพิ่งเล่นหนังที่เข้มข้นมากๆ หลายเรื่อง ผมก็เลยอยากให้พวกเขาเล่นอะไรตลกบ้าง หวังว่าหนังเรื่องนี้จะให้ความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติและสมจริงมากๆ เพราะพวกเขาเข้ากันได้ดีจริงๆ ครับ
Q: คุณรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับการปิดกล้องหนังเรื่องนี้ คุณเศร้ารึเปล่า
A: แค่เหนื่อยน่ะครับ มันเป็นการถ่ายทำที่เข้มข้นมากๆ เราปิดกล้องกันช่วงคริสต์ม และมันก็เป็นเรื่องแปลกมากๆ ที่จะปิดกล้องช่วงคริสต์มาสเพราะมันเป็นวันหยุดของทุกคนน่ะครับ ผมนอนสลบไสลสองวันติดโดยไม่ตื่นขึ้นมาเลย มันเป็นการถ่ายทำที่โหดมากๆ เพราะมีแอ็กชันเยะมาก มันมีอะไรให้ต้องทำมากมายเสมอแต่ผมคิดว่าด้วยความที่ว่ามันเป็นหนังที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนเดียวและเพราะตัวละครรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นเรื่อยๆ ในเรื่อง การถ่ายทำแบบนั้นก็ช่วยได้จริงๆ การที่คุณวิ่งไปมาท่ามกลางอากาศหนาวเย็นช่วยเพิ่มความรู้สึกอันตรายและความเข้มข้นในยามค่ำคืนได้ครับ
Q: หนังเรื่องมีทุนสร้างแตกต่างจาก Shaun และ Hot Fuzz อย่างไร
A: เรามีเงินเยอะกว่าครับ Hot Fuzz ใช้ทุนสรส้างมากกว่า Shaun ประมาณสามเท่า แต่หนังเรื่องนี้ใช้ทุนน้อยกว่าสองเท่าของ Hot Fuzz ดังนั้น ทุนสร้างก็เลยขยับขึ้นไปอีกเล็กน้อย ในหนังเรื่องนี้ ใช้เอฟเฟ็กต์มากขึ้น แต่เราก็ยังคงใช้ทีมงานชุดเดิม สิ่งที่เยี่ยมอย่างหนึ่งเกี่ยวกับเวิร์คกิ้ง ไทเทิลและอีริค เฟลเนอร์คือตราบใดที่คุณไม่ใช้งบเกิน พวกเขาก็จะปล่อยให้คุณทำอะไรก็ได้ตามใจต้องการ ซึ่งสำหรับผมมันเหมือนฝันเลย ถ้าผมทำตามตารางการทำงานและถ้าผมใช้งบตามที่ตั้งไว้ พวกเขาก็จะปล่อยให้ผมถ่ายทำตามบท โดยไม่แทรกแซงเลย ซึ่งพวกเขาเป็นผู้ควบคุมงานสร้างที่ดีที่สุดเลยล่ะครับ
Q: คุณตัดสินใจเลือกดนตรีสำหรับซาวน์แทร็คเรื่องนี้ได้อย่างไร
A: ในตอนที่ผมกับไซมอนเขียนบท หนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่เราทำคือการทำเพลย์ลิสต์เพลงทั้งหมดสมัยที่เราเป็นวัยรุ่นและช่วงยี่สิบต้นๆ ซึ่งมันมีเพลงประมาณ 200 เพลงระหว่างปั 1987-1992 เพลงอย่าง Loaded โดยไพรมัล สครีมออกมาในปี 1990 ตอนผมอายุได้ 16 ปี และผมก็คิดว่านั่นเป็นปีแรกที่ผมเริ่มฟังดนตรีเจ๋งๆ แล้วมันก็เป็นตอนที่ผมเริ่มซื้อนิตยสาร NME ด้วย ก่อนหน้านั้น ผมก็แค่ฟังเพลงตามป๊อป ชาร์ต แล้วพอผมอายุมากขึ้น ผมก็เริ่มฟังเพลงแนวอัลเทอร์เนทีฟ และหลายเพลงก็ปรากฏในหนังเรื่องนี้ด้วย นอกจากนั้น ตัวละครของแกรีก็ยึดติดกับเพลงพวกนี้ พวกเพลงปาร์ตี้โดนๆ จากปลายยุค 80s และต้นยุค 90s และเขาก็ใช้มันเป็นไบเบิลของเขาครับ พวกเราก็รักเพลงพวกนี้เหมือนกัน ดังนั้น มันก็เลยเป็นเรื่องตลกสำหรับเราที่ตัวละครจะเลือกใช้ชีวิตตามเนื้อเพลงของซุป ดรากอนส์ สิ่งหนึ่งที่ผมชื่นชอบคือถ้ามีไทม์แมชชีนในหนังเรื่องนี้ มันก็คือเหล้าครับ พวกเขาเริ่มย้อนความคิดไปสู่อดีตและผมก็ชื่นชอบไอเดียที่นักแสดงเริ่มมีลักษณะเหมือนเด็กมากขึ้น แม้แต่ไอเดียของเลือดสีน้ำเงินในตัวหุ่นยนต์ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องย้อนอดีตครับ
Q: ทำไมพวกเขาถึงมีเลือดสีน้ำเงินล่ะ
A: การมีเลือดสีน้ำเงินเกิดขึ้นเพราะตอนที่ผมเรียนอยู่ ผมเคยมือเปื้อนหมึกเต็มไปหมด ผมเคยนั่งวาดรูปทุกวัน ผมทั้งเขียน ทั้งวาด ทำให้หมึกเปื้อนตัวผมไปหมด ดังนั้น ในฉากนั้นในผับแห่งแรก หลังการต่อสู้ มันเป็นการเปลี่ยนนักแสดงเหล่านั้นให้ดูเหมือนเด็กเล็กๆ อีกครั้งครับ!
Q: คุณจำครั้งสุดท้ายที่คุณไปตะลุยผับได้มั้ย
A: ครับ ผมเคยทำแบบนั้นตอนผมอายุได้ 19 ปี ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจสำหรังหนังเรื่องนี้ จริงๆ แล้ว สามนาทีแรกของหนังเรื่องนี้เป็นการนำเสนอเรื่องราวในค่ำคืนนั้นแบบใส่สีตีไข่ครับ ผมได้เขียนบทหนังเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนผมอายุ 21 ปี ในปี 1995 เป็นบทหนังเรื่อง Crawl และผมก็ไม่เคยทำอะไรกับมันอีกเลย แล้วหลังจาก Hot Fuzz ผมก็มานึกถึงบทหนังเรื่องนั้นอีกครั้ง แล้วผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า มันอาจจะน่าสนใจกว่าถ้ามันเป็นเรื่องของกลุ่มคนอายุมากกว่าที่พยายามเลียนแบบค่ำคืนนั้นอีกครั้ง ผมเคยพาไซมอนกับนิคไปบ้านเกิดผม แล้วเราก็พยายามจะตะลุยผับกัน มันน่าสมเพชยิ่งกว่าความพยายามในครั้งแรกเสียอีก ผมคิดว่าเราไปได้แค่สามที่เองครับ บอกตามตรงนะครับ ผมคอไม่แข็งเท่าไหร่ ก็เลยเมาง่ายมาก ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้เป็นเรื่องราวเตือนใจครับ
Q: คุณจะถ่ายทำอะไรต่อไป
A: ผมคิดว่าหลังจากนี้ ผมจะไปกำกับหนังของมาร์เวล [Ant-Man] และพอผมตระเวนออกสื่อสำหรับหนังเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ผมก็จะไปต่อหนังเรื่องนั้นเลยครับ
« Last Edit: December 03, 2013, 06:46:06 PM by admin »
Logged
